Ҳазрати Исо ба ҷиноят хотима мебахшад

Ҳазрати Исо медонад, ки аз ҷинояту беадолатӣ азоб кашидан чист. Худи ӯро бардурӯғ айбдор ва ноҳақ лату кӯб карданд, беадолатона ба марг маҳкум намуданд ва оқибат, азобу шиканҷа дода, куштанд. Ҳарчанд ӯ гуноҳе надошт, бо омодагӣ ва беғаразона «ҷонашро барои бисёр касон фидо» намуд (Матто 20:28; Юҳанно 15:13). Ҳозир Исо шоҳи Подшоҳии Худо аст. Ӯ ба қарибӣ дар тамоми дунё адолатро барқарор намуда, ба решаи ҷиноят теша мезанад (Ишаъё 42:3).

Дар Китоби Муқаддас гуфта мешавад, ки вақте Исо корашро сар мекунад, дунё чӣ хел мешавад:

• «Бадкор боқӣ намемонад, ба маконаш назар хоҳӣ кард, вале ӯро нахоҳӣ дид. Аммо нармдилон соҳиби замин мешаванд ва аз осудагии бисёр лаззат мебаранд» (Забур 37:10, 11).

Чӣ тавр барои тамоми корҳое, ки ҳазрати Исо бароямон кард ва дар оянда мекунад, миннатдориамонро нишон дода метавонем? Як роҳаш ин аст, ки дар бораи «хушхабари Подшоҳии Худо», ки ӯ мавъиза мекард, маълумоти бештар гирем (Луқо 4:43). Лутфан, дар ин бора аз мақолаи «Подшоҳии Худо чист?» бештар фаҳмед.