Аз замони Ҷанги дуюми ҷаҳон инҷониб халқи Яҳува дар мамлакатҳои бисёр аз сулҳу осоиштагии нисбӣ баҳравар буда, кори хабаррасониро пеш мебарад. Дар ин кор пешрафти назаррасе дида мешавад. Имрӯз ҳама аъзои Ҳайати роҳбарикунанда раҳнамоии Исоро меҷӯянд. Онҳо мехоҳанд, ки дастуроташон ба бародарон ҳамоҳанги дастуроте бошад, ки дар осмон дода мешавад. Нозирони ноҳиявӣ ва пирон бошанд, ба ҷамоатҳо дастуру роҳнамоӣ медиҳанд. Пирони тадҳиншуда «дар дасти рост»-и Масеҳ мебошанд (Ошкор. 2:1). Албатта, ин пирон нокомиланду ба хатоҳо роҳ медиҳанд. Мӯсою Юшаъ ва расулон низ гоҳ-гоҳ хато мекарданд (4 Мӯсо 20:12; Юшаъ 9:14, 15; Рум. 3:23). Аммо Масеҳ ҳар як қадами ғуломи боваринок ва пирони таъйинкардаашро раҳнамоӣ мекунад. Аз ин рӯ мо ба ин бародароне, ки раҳбариро ба уҳда доранд, бовари комил дорем. w24.02 саҳ. 23, 24, сарх. 13, 14

Имрӯз мо дили Яҳуваро бо он меёбем, ки дар бораи ӯ бо завқ, миннатдорӣ ва муҳаббат гап мезанем. Вақте ба хизмат мебароем, мо дар ёд дорем, ки мақсади асосиямон одамонро сӯйи Яҳува ҷалб кардану бо ӯ шинос кардани онҳост (Яъқ. 4:8). Мо бо як шодиву шавқ ба одамон аз Китоби Муқаддас сифатҳои дилкаши Яҳуваро нишон медиҳем, ба монанди муҳаббат, адолат, хирад ва қувваташ. Як роҳи дигари ситоиш кардани Яҳува дар рафторамон аз ӯ ибрат гирифтан аст. Вақте мо чунин мекунем, дар ин дунёи торик ҷило медиҳем. Мардум инро пай бурда, шояд, сабабашро донистан хоҳанд (Мат. 5:14–16). Дар корҳои рӯзгор бо одамони гуногун рӯ ба рӯ шуда, шояд, мо ба онҳо фаҳмонда тавонем, ки чаро рафтори мо аз дигарон фарқ мекунад. Чунин рафтору гуфтори мо одамони самимиро сӯйи Худо меорад. Вақте мо бо чунин тарз Яҳуваро ситоиш мекунем, ризову шодии ӯро ба даст меорем (1 Тим. 2:3, 4). w24.02 саҳ. 10, сарх. 7

Барои марди баркамоли масеҳӣ шудан шумо бояд баъзе касбу ҳунарро аз худ кунед. Бо ёрии онҳо шумо дар ҷамоат соҳиби таъйинотҳо мешавед, ҷойи кор ёфта худатону оилаатонро таъмин мекунед ва бо дигарон муносибати хубу солим пайдо мекунед. Масалан, нағз хондану навиштанро ёд гиред. Китоби Муқаддас мегӯяд, ки ҳар кӣ ҳар рӯз барои хондани Каломи Худо ва андеша кардан дар бораи хондааш вақт ҷудо мекунад, шахси хушбахт аст (Заб. 1:1–3). Каломи Худоро ҳар рӯз хонда, шумо бо фикрронии Яҳува шинос мешавед. Ин шуморо инсони боандеша ва боҳуш мегардонад (Пнм. 1:3, 4). Вақте бародару хоҳарони мо ба маслиҳат ва раҳнамоии Китоби Муқаддас ниёз пайдо мекунанд, онҳо ба бародарони кордон муроҷиат мекунанд. Агар шумо хушхату савод бошед, нутқҳою ҷавобҳои пурмазмун тайёр карда, имони дигаронро қувват мебахшед. Ҳамчунин қайдҳои маънодор монда, шумо ҳам имони худатонро қавӣ мегардонед, ҳам ба дигарон ёрӣ мерасонед. w23.12 саҳ. 26, 27, сарх. 9–11