Маҳорати таълимдиҳии худро дар хизмат беҳтар мегардонем. Мавъиза дар маҳалли корӣ

Чаро ин муҳим аст. Азбаски одамони бисёр рӯзи дароз кор мекунанд, аз ин рӯ роҳи беҳтарини расонидани хушхабар, ин ба ҷои кори онҳо рафтан аст. Мавъиза кардан дар маҳалли корӣ шавқовар ва самаранок буда метавонад, чунки ҳама одамон дар ҷои корашон мебошанд. Ҳамчунин коргарон одатан нисбати одамоне ки мизоҷони худ меҳисобанд, хушмуомила мебошанд. Барои он ки мавъиза натиҷаи хуб орад, мо бояд оқилу хушмуомила бошем ва ба сарулибоси худ аҳамият диҳем (2 Қӯр. 6:3). Нозири хизматӣ бояд назорат кунад, ки маҳаллҳои корӣ то чӣ андоза зуд-зуд мавъиза карда мешаванд ва аз тарафи кӣ.

Инро чӣ тавр бояд кард:

Пешниҳоди кӯтоҳеро тайёр кунед. Агар мо вақти зиёди коргаронро гирем, дафъаи дигар онҳо бо мо сӯҳбат кардан намехоҳанд.
Вақтеро интихоб кунед, ки корхонаҳо серкор набошанд, масалан дар аввали вақти кориашон.
Ҳангоми бори аввал ба корхона омадан бо сардори он гап занед. Меҳрубон ва хушмуомила бошед. Шумо чунин гуфта метавонед: «Мо пеши одамон ба ҷои корашон омадем, чунки онҳоро дар хонаашон ёфтан осон не». Пешниҳоди кӯтоҳро истифода бурда, ба ӯ рисола, маҷаллаҳо ва ё дигар адабиётамонро пешниҳод карда метавонед. Барои он ки сардор моро чун фурӯшанда гумон накунад, хуб мебуд, агар мо дар бораи хайрия гап назанем, ғайр аз он мавридҳое, ки худашон дар ин бора напурсанд.
Агар сардори корхона ба шумо нағз муносибат кунад, аз вай барои бо дигар коргаронаш кӯтоҳак сӯҳбат кардан, иҷозат пурсед. Дар баъзе корхонаҳо беҳтараш иҷозат пурсида, дар ҳуҷраи алоҳидае ки дар он одатан коргарон дар вақти танаффус чой менӯшанд ё дам мегиранд, адабиёт гузоштан мумкин аст.
Оқилу хушмуомила бошед ва ба вазъият мутобиқ шавед. Масалан, агар коргар бо хизматрасонии мизоҷон банд бошад, то холӣ шудани ӯ интизор шавед.

Дар давоми моҳ инро санҷида бинед:

Агар шумо дар маҳалли корӣ мавъиза кунед, пас дар ибодати оилавии навбатиатон пешниҳоди кӯтоҳеро машқ кунед.