VVV’s—vroeër en vandag
Die mens beweer al sedert die vroegste tye dat hy vreemde voorwerpe in die lug sien. ’n Farao het glo vlammende ringe aan die hemel gesien, en Amerikaanse Indiane het legendes van vlieënde kano’s. Die eertydse Romeine het gesê dat hulle vlieënde skilde gesien het. Volgens party vertolkings van Asteekse snywerk het die god Quetzalcoatl glo met ’n gesnawelde ruimtehelm op sy kop en in ’n slangagtige lugskip op die aarde geland.
Volgens eertydse verslae het “skares” inwoners van Basel, Switserland, en Neurenberg, Duitsland, na bewering in 1561 en 1566 ongewone voorwerpe in die lug gesien. Maar gedurende 1896 en 1897 het daar iets uiters buitengewoons in die Verenigde State gebeur. Mense dwarsdeur die land het beweer dat hulle ’n lugskip gesien het wat in die lug rondsweef. Daar is gesê: “Amerika het nog nooit enigiets ervaar soos die opgewondenheid wat deur die geheimsinnige lugskip veroorsaak is nie.” Hierdie waarnemings het in Kalifornië begin en die lugskip is in groot stede sowel as in dorpies oral in die Verenigde State opgemerk. Die boek The Great Airship Mystery sê egter interessant genoeg dat “die bekende lugvaartgeskiedenis geen melding maak van ’n lugskip wat groot afstande kon aflê in die laat 1890’s in die Verenigde State nie”.
Een van die uitvoerigste en mees algemeen gepubliseerde berigte het in 1897 uit ’n dorpie in Kansas, VSA, gekom. Die verslag vertel hoe ’n inwoner van die gebied, Alexander Hamilton, ’n lugskip beskryf het wat in sy koeikamp geland het. Toe die lugskip eindelik opstyg, het die bemanning een van die verse saamgevat. Later het ’n buurman “die vel, pote en kop [vyf of ses kilometer met die pad af] op sy grond aangetref”. Die berig is egter baie jare later herdruk en as bedrog blootgelê.
Verslae soos dié hierbo, of hulle nou versin is of veronderstel is om waar te wees, is in onlangse boeke oor die onderwerp herdruk. Baie van die verslae uit daardie tydperk voor die begin van die 20ste eeu sou moontlik in stowwerige koerantlêers vergete gebly het as dit nie was vir ’n paar opvallende parallelle voorvalle wat meer as 40 jaar later begin plaasvind het nie. Dit is toe dat mense hierdie vroeëre voorvalle begin herroep en navors het en duidelike ooreenkomste begin raaksien het.
VVV’s vandag
Die onderwerp is in onlangser tye gedurende die Tweede Wêreldoorlog opnuut onder die aandag gebring toe die Geallieerdes se bomvlieëniers gesê het dat hulle “vreemde ligballe en skyfvormige voorwerpe [gesien het wat] hulle gevolg het toe hulle oor Duitsland en Japan gevlieg het”. Die Amerikaanse vlieëniers het hulle foo-vegters genoem, ’n woord wat van die Franse woord feu, vir “vuur”, afgelei is. Hoewel die Tweede Wêreldoorlog (1939-45) tot ’n einde gekom het en daarmee saam die foo-vegters, is verhale oor vreemde voorwerpe steeds vertel.
Volgens berig is daar in Wes-Europa en die Skandinawiese lande vlerklose vliegtuie gesien wat spookvuurpyle genoem is. Daar is dikwels gesê dat hulle ’n vlammestreep in die lug gelaat het. Op grond van hierdie berigte het selfs die Verenigde State “gevoel dat dit nodig is om twee vooraanstaande deskundiges in die inligtingsdiens na Swede te stuur”. Die gebeure hierbo was maar net die begin. Kenneth Arnold, ’n private vlieënier en sakeman, het die verhaal vertel wat blykbaar die wêreld die skrik op die lyf gejaag en die eeu van vlieënde pierings ingelui het. Na berig word, het hy op 24 Junie 1947 “’n ry van nege eienaardige lugvaartuie wat Rainierberg [Washington-staat, VSA] nader”, gesien. Hulle is beskryf as “pieringagtige goed” en as “so plat soos ’n tertpan en so blink dat hulle die son soos ’n spieël weerkaats het”. Volgens berig het hy gemeet dat hulle teen ’n snelheid van “ongeveer [1900 kilometer per uur]” gevlieg het. Dit is baie vinniger as wat straalvliegtuie toe gevlieg het.
Die gebruik van die woord “piering” het die pers se verbeelding aangegryp en het die nou algemene uitdrukking “vlieënde piering” tot gevolg gehad. Nadat hierdie verslag wêreldwyd gepubliseer is, het baie mense wat vreemde voorwerpe in die lug gesien het, begin om hulle onderskeie verhale te vertel. Dit, asook ander waarnemings, het die aandag van militêre owerhede getrek. Verenigde State se regering stel ondersoek in
Die Amerikaanse regering het eindelik, blykbaar op aanbeveling van ’n hooggeplaaste leëroffisier, amptelik aandag aan VVV’s begin skenk. Die gevolg was die instelling van Project Sign, wat hulle werksaamhede op 22 Januarie 1948 begin het. Hierdie ondersoekspan moes hulle werk verrig onder leiding van die Air Technical Intelligence Command wat naby Dayton, Ohio, VSA, geleë is. Die projek het skaars begin toe ’n tragedie hulle getref het. Kaptein Thomas Mantell, ’n leërvlieënier, het in ’n vliegtuigongeluk gesterf terwyl hy ’n vermeende vreemde voorwerp agternagesit het. Hy het waarskynlik bewusteloos geraak toe hy te hoog gevlieg het sonder om aanvullende suurstof te gebruik. Daar is later uitgevind dat hy moontlik ’n eenvlak-navorsingsballon agternagesit het.
Maar twee vlieëniers van Eastern Airlines wat daarna weer iets vreemds gesien het, tesame met daardie lugmagvlieënier, het bygedra tot die toenemende kommer oor VVV’s. Na wat vertel is, het ’n vliegtuig van die Eastern Airlines Houston, Texas, verlaat en was dit op pad na Atlanta, Georgia, toe die vlieënier skielik moes uitswaai vir ’n “vlerklose B-29-romp” wat aan sy regterkant verbygevlieg het. ’n Passasier en verskeie waarnemers op die grond het blykbaar die verhaal beaam.
Die Project Sign-span het eindelik ’n verslag uitgebring wat vir party teleurstellend was. Sommige personeellede wat simpatiek gestaan het teenoor die beskouing dat VVV’s werklik bestaan, is later vervang, en die projek is ’n nuwe naam, “Project Grudge”, gegee. Gedurende hierdie tydperk het die oortuiging dat VVV’s wel bestaan ’n nuwe hoogtepunt bereik toe die afgetrede majoor Donald E. Keyhoe ’n artikel “Die vlieënde pierings bestaan werklik” geskryf het. Die verslag het in die tydskrif True van Januarie 1950 verskyn, en die nommer het groot verspreiding geniet. Toe, om die reeds wye belangstelling verder te vergroot, het True nog ’n artikel deur vlootkommandeur R. B. McLaughlin gepubliseer. Hierdie artikel se titel was “Hoe wetenskaplikes die vlieënde pierings opgespoor het”. Die entoesiasme was kort van duur—ander tydskrifte, Cosmopolitan en Time, het artikels gepubliseer wat VVV’s ’n bedrogspul genoem het. Weens hierdie nuwe artikels en die feit dat daar ’n stil tydperk was wat waarnemings betref, het belangstelling afgeneem. Toe breek 1952 aan, ’n merkwaardige jaar in die geskiedenis van VVV’s.
1952—Die jaar van VVV’s
In 1952 is die meeste VVV-waarnemings by die Amerikaanse Air Technical Intelligence Command aangemeld: 1501. Vroeg in Maart 1952, as gevolg van al hoe meer waarnemings, het die Amerikaanse Lugmag besluit om ’n afsonderlike organisasie genaamd Project Blue Book in die lewe te roep. Gedurende daardie jaar van groot VVV-bedrywigheid was waarnemings uiteenlopend en talryk.
Een van ’n reeks waarnemings van spesiale belang het gedurende die middernagtelike ure van 19 en 20 Julie oor Washington, D.C., begin. Na berig word het “’n groep vreemde vlieënde voorwerpe op twee radarskerms by die sentrum vir die reëling van lugverkeer by die Washington National Airport verskyn. Die voorwerpe het eers stadig beweeg . . . en toe teen ‘fantastiese snelhede’ weggeskiet.” Die ooggetuies se waarnemings het met die radarbeeld ooreengekom. Daar is vervolgens berig dat daar probeer is om hulle te onderskep, maar “die voorwerpe het verdwyn toe die stralers nader gekom het”.
In 1966 het Gerald R. Ford, wat toe ’n kongreslid uit Michigan was, nog ’n federale ondersoek na VVV’s bepleit. Dit was omdat ’n aantal VVV’s in sy staat opgemerk is. Die gevolg was dat nog ’n studie by die Universiteit van Colorado begin is. Dr. Edward U. Condon, ’n hoog aangeskrewe fisikus, het toesig gehou oor die werk. In 1969, na afloop van die studie, is die Condon-verslag uitgereik. Dit het onder andere gesê dat “die bestudering van VVV’s die afgelope 21 jaar niks opgelewer het wat wetenskaplike kennis vermeerder het nie . . . dat verdere uitgebreide bestudering van VVV’s waarskynlik nie geregverdig kan word deur die verwagting dat die wetenskap daardeur bevorder sal word nie”.
Dit het die Amerikaanse regering se amptelike betrokkenheid by die studie van VVV’s beëindig, en het boonop die publiek se nuuskierigheid gedemp. Dit het egter nie die VVV-geskil beëindig nie en dit was ook nie die laaste keer dat VVV’s gesien is nie. Volgens een verslag het “20 persent van die vyf-en-negentig gevalle wat in die dokument bespreek is ‘onverklaard’ gebly”.
Dit wil voorkom of die belangstelling in VVV’s toeneem en afneem na gelang van die kere wat hulle gesien is. Die jare 1973 en 1974 is noemenswaardig wat VVV-waarnemings betref. Met die aanbreek van die tagtigerjare was daar weer eens berigte in die nuus. Maar tot watter slotsom het wetenskaplikes en ander deskundiges in onlangser jare gekom?
[Prent op bladsy 5]
Party het gedink dat die Asteekse god Quetzalcoatl in ’n slangagtige ruimteskip geland het