“Eetversteurings”—Ons lesers reageer

DIE Ontwaak!-artikels met die titel “Eetversteurings—Wat kan gedoen word?” (22 Desember 1990) het tot ’n ongewone hoeveelheid pos aanleiding gegee. Lesers uit alle wêrelddele het geskryf om ons te bedank vir die bespreking van hierdie sensitiewe en dikwels pynlike onderwerp. Die artikels het baie lesers geraak wat al lank ’n stryd teen eetversteurings voer.

Een vrou het byvoorbeeld geskryf: “Geagte Meneer of Mevrou: Die Wagtoring- Bybel- en Traktaatgenootskap verdien die hoogste lof vir sy artikel oor eetversteurings. Toe ek 9 was, is daar vasgestel dat ek anoreksie het, en ek het 34 jaar lank ’n stryd daarteen gevoer. Nadat ek bykans al die beskikbare lektuur oor eetversteurings gelees het en verskeie behandelings gekry het, kan ek eerlik sê dat die aanbieding in die Ontwaak! die beste is wat ek ooit teëgekom het. Geen leesstof of enige raadgewer het al so ’n omvattende geestelike perspektief aangebied soos die Ontwaak!-artikel nie. Vir die eerste keer sien ek anoreksie soos God dit sien.”

Baie pas reeds die artikel se raad toe. ’n Vrou skryf: “Toe ek die artikel ‘Wie kry eetversteurings?’ gelees het, was ek verbaas om ’n beskrywing van my karakter te lees. Elke punt in die artikel ‘Wen die stryd!’ het my baie gehelp. Ek het my siening verander. Dit was ’n verligting om te weet dat ander, selfs Christene, hierdie selfde probleem het. Ek het gedink dat ek miskien die enigste een is.”

’n Vyf-en-twintigjarige vrou het geskryf: “Ek ly aan bulimie vandat ek 13 is. Ek het die hele 1989 en gedeeltes van 1988 aan ernstige, aftakelende depressie gely. Ek het selfs twee keer probeer selfmoord pleeg. Ek kan my maklik vereenselwig met hierdie uiters hartroerende artikels en pas reeds sommige van die wenke en goeie raad toe. Die artikels het my meer insig en leiding gegee. Dit is beslis een nommer wat ek waarlik sal BEWAAR en dikwels sal gebruik!”

“Ek lees die tydskrif oor en oor”, skryf ’n jong vrou wat al tien jaar lank ’n stryd teen eetversteurings voer. “Ek het net begin erken dat ek ’n probleem het. Die wete dat Jehovah ons wil help en ons nie verwerp as ons ’n terugslag het nie, is ’n groot troos.”

“Dit het gevoel of ek oor my eie gevoelens lees!” het ’n jong meisie geskryf. “Hierdie artikel het my gehelp om openhartig met my ma te praat, en nou kan ek my gevoelens oor myself beter verwerk.” ’n Sestienjarige meisie skryf: “Ek herstel op die oomblik van anorexia nervosa. Ek het tot Jehovah gebid dat iemand my siekte moet verstaan. Die Ontwaak! het vir my gewys dat ek reeds daardie mense om my het. Ek het my gesin, al die Getuies van Jehovah wat my vriende is, en ek het Jehovah in die besonder. Ek hoop die Ontwaak! van 22 Desember help ander net so baie as wat dit my en my gesin gehelp het.”

’n Twintigjarige vrou in die voltydse diens skryf: “Ek het die meeste van die tyd probeer om my eetversteuring alleen die hoof te bied. Ek het ’n tyd lank selfs gedink dat dit verspot was om daaroor te bid. Dit het trane van blydskap in my oë gebring om te weet dat Jehovah werklik so iets as belangrik beskou.”

“Dit was uitstekend! Werklik!” het nog ’n vrou geskryf. Sy sê verder: “Ek het verskeie traumas in my kinderjare deurgemaak, waarvan die twee ergstes seksuele misbruik en rituele misbruik was. Die eerste twee paragrawe onder die tussenhofie ‘Gevoel van onvolwaardigheid’ bespreek die oorsaak van die probleem noukeurig. Dit beteken in werklikheid dat die verstand weer geleer moet word om van jouself te hou, en ’n mens kan dit nie alleen doen nie, soos ook uiteengesit is.”

Baie het blykbaar gemeen dat die artikels ’n antwoord op hulle gebede was. “Hierdie artikels is nie per toeval geskryf nie, want Jehovah beantwoord wel gebede!” het een leseres gesê. Sy voeg by: “Selfs al sukkel ek die grootste gedeelte van my lewe al met oorgewig, was dit slegs nadat ek die artikel gelees het dat ek besef het ek het ’n ernstige eetversteuring (bulimie).” ’n Negentienjarige wat ses jaar lank al ’n stryd teen bulimie voer, het gesê: “Ek wou net vroeër hierdie maand vir julle skryf om te vra of julle ’n goeie artikel oor hierdie onderwerp sal skryf. Ek is so bly dat julle die saak breedvoerig bespreek het en dit nie net geïgnoreer het soos die meeste mense doen nie.”

Een brief het eenvoudig gelui: “Ek het gebid en geduldig gewag vir die artikels oor eetversteurings. Ek sou inligting gevra het as ek nie so verleë daaroor was nie. Die medelye wat julle in die artikels teenoor my as individu betoon het, het my geloof versterk om hierdie probleem eens en vir altyd te oorkom.” ’n Hoërskoolmeisie skryf: “Ek het anorexia nervosa en bulimie gekry en het gevolglik geestelik sowel as fisies daaronder gely. Ek het tot Jehovah gebid om hulp, en hierdie artikels het verskyn. Ek kon nie help om te huil van blydskap nie.”

Vir baie was dit ’n emosionele ondervinding om die artikels te lees. “Die oomblik toe ek dit oopmaak”, skryf ’n jong vrou, “het die voorblad my aandag getrek. Ek was byna te bang om aan dit te raak. Ek het dit op die bed langs my neergesit en ’n paar minute lank net daarna gekyk. Al wat ek kon doen, was om Jehovah vir die artikels te dank. Ek kan werklik sien dat Jehovah my liefhet. Die artikels het my gehelp om weer te besef dat my liggaam ’n kosbare geskenk is en dat ek dit as sodanig moet behandel.”

“Toe ek die artikels gelees het”, skryf een vrou, “en selfs terwyl ek hierdie brief tik, kan ek nie die trane keer wat oor my wange rol nie. Ek is genees van bulimie en het uitgesien na ’n artikel van die Genootskap oor hierdie onderwerp. Die feit dat ek moes leer om myself te aanvaar—om te glo dat ek waardevol in Jehovah se oë is en om nie toe te laat dat ander mense se denkwyse my beskouing van myself beïnvloed nie—is een van die moeilikste dinge wat ek ooit moes doen. Party dae is dit makliker as ander, maar ek lê my steeds daarop toe.”

“Dit was met traangevulde oë dat ek hierdie tydskrif teen my vasgedruk het”, skryf ’n 21-jarige vrou. “Ek voer al ongeveer nege jaar lank ’n stryd teen al drie genoemde versteurings. Ek was altyd te bang om vir iemand daarvan te vertel. Nou, as gevolg van die praktiese raad, meen ek dat ek hierdie probleem met God se hulp die hoof kan bied. Dit is net waarvoor ek gebid het.”

Ten laaste skryf ’n Christen- ouere man: “Ek het gevind dat hierdie artikels ’n groot hulp is. Hoe belangrik is dit tog dat ons as ouere manne hierdie informasie sorgvuldig bestudeer en ons eie maak sodat ons ander, binne sowel as buite die gemeente, kan help!”

Hierdie uittreksels kom uit net ’n paar van die briewe van waardering wat ons ontvang het. Ons hoop en bid opreg dat die artikels sal aanhou om mense oor die hele wêreld te help om hierdie pynlike versteurings die hoof te bied.