Die Faroëreilande—Uniek verbind
DIE Faroëreilande, ’n groepie van 18 eilande in die rustelose waters van die Noord-Atlantiese Oseaan, word bewoon deur ’n volk met hulle eie taal—Faroëes. Op hierdie asemrowend mooi eilande is daar ruwe berge met loodregte kranse reg langs die see. Naby die see is daar dorpies met huise in alle kleure. In die somer is die grasbedekte heuweltoppe in ’n onvergelyklike groen geklee.
Hoewel die eiland se 48 000 bewoners as ’n gemeenskap funksioneer, was dit nie altyd maklik nie. Vroeër is roeibote gebruik om mense en goedere van eiland tot eiland te vervoer. Mense moes steil berge en diep klowe te voet aandurf om na ’n ander dorpie te reis. Dit was ’n ontsaglike taak om ’n huis te bou omdat al die materiaal per roeiboot vervoer moes word. Voordat die bouwerk kon begin, moes die materiaal vanaf ’n klein natuurlike hawe aan die kus na die terrein gedra word.
Die vroeë bevolking
Die oudste beskikbare verslae oor die Faroëreilande is omstreeks 825 HJ deur ’n Ierse monnik geskryf. Hy vertel dat daar meer as honderd jaar voor hom afgesonderde Ierse monnike op die eilande was. Maar na bewering het daar in die vroeë negende eeu met die koms van Grímur Kamban, van Noorweë, ’n nedersetting op die eiland tot stand gekom.
Hoewel die vroeë bevolking ’n bestaan gemaak het deur vis te vang, het hierdie nedersetters ook met skape begin boer. In Faroëes beteken die naam Føroyar (Faroëreilande) “Skaapeilande”, en skaapboerdery is steeds belangrik. Wol het as ’n beskerming gedien teen die wind, reën en koue. Trouens, daar is vroeër gesê dat ‘wol die goud van die Faroëreilande is’.
Selfs vandag is daar meer skape as mense op die eilande. Skape word op die tradisionele wyse geslag, en die vleis word opgehang om te droog in skure waar die wind vryelik deur die mure kan beweeg. Dít verleen ’n unieke geur aan die vleis en maak dit ’n gesogte lekkerny.
Soos ’n mens van ’n klein, afgesonderde bevolking kan verwag, geniet die Faroërs die hegte bande wat vorm tussen mense wat vir oorlewing op mekaar staatmaak. En hierdie gevoel bestaan vandag nog, aangesien moderne reis- en kommunikasiemetodes kontak met mede-eilanders vergemaklik.
Verbind deur tonnels
Die eerste tonnel in die Faroëreilande is in 1963 geopen. Dit is deur ’n berg op die suidelikste eiland, Suðuroy, gegrawe en verbind twee dorpies. Die bou van die tonnel, wat grootskaalse graafwerk, boorwerk en dinamietskietery behels het, is tegelykertyd van albei kante van die berg af gedoen.
Onlangser is ’n tonnel gebou wat verkeer sowat 150 meter onder die see deur neem en twee van die groter eilande verbind. Om dit te grawe, is ’n vyf meter lange boor gebruik om in die rots in te boor. Toe is dinamiet aan die einde van die gat gesit en aangesteek. Ná die ontploffing is klippe en rotse verwyder, en so is ’n vyf meter lange deel van die tonnel oopgegrawe. Hierdie prosedure is herhaal totdat die tonnel omtrent ses kilometer lank was. Dit is op 29 April 2006 vir verkeer oopgestel.
Die Faroëreilande het nou 18 tonnels, waarvan twee onder die see is en van die eilande verbind. Geen ander volk in die wêreld het meer kilometers tonnels in verhouding tot die getal inwoners nie. Tog word daar nuwe tonnels beplan. Die parlement het besluit om nog twee tonnels te bou om van die groter eilande te verbind. Een daarvan, wat na verwagting in 2012 voltooi sal word, sal 11,9 kilometer lank wees, wat dit een van die langste onderwatertonnels in die wêreld sal maak.
Nog ’n unieke band
Die Faroëreilande het een groep mense wat deur ’n ander soort band verenig word—die sterk geestelike band wat onder Jehovah se Getuies bestaan. Die eerste Getuies wat die eilande besoek het—twee toegewyde vroue wat in 1935 van Denemarke af gekom het—het die hele somer van huis tot huis geloop om die Bybel se boodskap oor God se Koninkryk te verkondig. Mettertyd het van die eilanders die aanmoedigende boodskap aangeneem en dit ook begin verkondig.—Matteus 24:14.
Vandag is daar omtrent honderd Getuies wat in vier Koninkryksale op die eilande vir hulle vergaderinge bymekaarkom. Hulle voer hulle bediening ywerig uit, en hierdie werk word vergemaklik deur die goeie paaie en tonnels wat fisiese verbindings vorm tussen hierdie fassinerende eilande in die rustelose Noord-Atlantiese Oseaan.
[Prent op bladsy 17]
Hierdie tonnel neem verkeer sowat 150 meter onder die see deur en verbind twee van die groter eilande