Εβραίους
4 Συνεπώς, εφόσον απομένει μια υπόσχεση για είσοδο στην ανάπαυσή του, ας φοβόμαστε μήπως κάποιος από εσάς φανεί ποτέ ότι έχει υστερήσει σε σχέση με αυτήν. 2 Διότι τα καλά νέα έχουν διακηρυχτεί και σε εμάς, ακριβώς όπως και σε αυτούς· ο λόγος, όμως, που ακούστηκε δεν τους ωφέλησε, επειδή δεν ήταν ενωμένοι μέσω πίστης με εκείνους που άκουσαν. 3 Διότι εμείς που έχουμε ασκήσει πίστη εισερχόμαστε στην ανάπαυση, ακριβώς όπως έχει πει εκείνος: «Γι’ αυτό, ορκίστηκα στο θυμό μου: ‘Δεν θα εισέλθουν στην ανάπαυσή μου’», αν και τα έργα του είχαν τελειώσει από τη θεμελίωση του κόσμου. 4 Διότι σε κάποιο σημείο έχει πει σχετικά με την έβδομη ημέρα τα εξής: «Και ο Θεός αναπαύτηκε την έβδομη ημέρα από όλα τα έργα του», 5 και πάλι σε αυτό το σημείο: «Δεν θα εισέλθουν στην ανάπαυσή μου».
6 Εφόσον, λοιπόν, απομένει να εισέλθουν μερικοί σε αυτήν, και εκείνοι στους οποίους τα καλά νέα διακηρύχτηκαν πρώτα δεν εισήλθαν λόγω ανυπακοής, 7 εκείνος προσδιορίζει πάλι κάποια ημέρα λέγοντας ύστερα από τόσον καιρό στον [ψαλμό] του Δαβίδ «Σήμερα»· ακριβώς όπως έχει ειπωθεί παραπάνω: «Σήμερα, αν ακούσετε τη δική του φωνή, μη σκληρύνετε τις καρδιές σας». 8 Διότι αν ο Ιησούς [του Ναυή] τους είχε οδηγήσει σε τόπο ανάπαυσης, [ο Θεός] δεν θα είχε μιλήσει κατόπιν για άλλη ημέρα. 9 Άρα, απομένει μια ανάπαυση σαββάτου για το λαό του Θεού. 10 Διότι ο άνθρωπος που έχει εισέλθει στην ανάπαυση [του Θεού] έχει αναπαυτεί και ο ίδιος από τα έργα του, όπως ακριβώς ο Θεός από τα δικά του.
11 Ας κάνουμε, λοιπόν, το καλύτερο που μπορούμε για να εισέλθουμε σε εκείνη την ανάπαυση, μήπως πέσει κανείς στο ίδιο παράδειγμα ανυπακοής. 12 Διότι ο λόγος του Θεού είναι ζωντανός και ασκεί δύναμη και είναι κοφτερότερος από κάθε δίκοπο σπαθί και διεισδύει μέχρι διαίρεσης της ψυχής και του πνεύματος, και των αρθρώσεων και του μυελού [τους], και [μπορεί] να διακρίνει σκέψεις και προθέσεις της καρδιάς. 13 Και δεν υπάρχει δημιουργία που να μην είναι φανερή ενώπιόν του, αλλά τα πάντα είναι γυμνά και τελείως εκτεθειμένα στα μάτια εκείνου στον οποίο έχουμε να δώσουμε λογαριασμό.
14 Εφόσον, λοιπόν, έχουμε έναν μεγάλο αρχιερέα ο οποίος έχει διαβεί τους ουρανούς, τον Ιησού, τον Γιο του Θεού, ας συνεχίσουμε να [τον] ομολογούμε. 15 Διότι έχουμε ως αρχιερέα, όχι κάποιον που δεν μπορεί να αισθανθεί συμπόνια για τις αδυναμίες μας, αλλά κάποιον που έχει δοκιμαστεί από όλες τις απόψεις όπως εμείς, αλλά χωρίς αμαρτία. 16 Ας πλησιάζουμε, λοιπόν, με παρρησία το θρόνο της παρ’ αξία καλοσύνης, για να λάβουμε έλεος και να βρούμε παρ’ αξία καλοσύνη για βοήθεια στον κατάλληλο καιρό.