മാനുഷ ഭരണം തുലാ​സിൽ തൂക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു

ഭാഗം 2 രാജാ​ക്കൻമാർ, നക്ഷത്ര​ങ്ങൾപോ​ലെ, ഉദിച്ചു​യ​രു​ക​യും വീഴു​ക​യും ചെയ്യുന്നു

ഏക രാജാ​ധി​പ​ത്യം: ഒരു ചക്രവർത്തി​യോ രാജാ​വോ പോലെ ഒരു രാജ്യ​ത്തി​ന്റെ പരമ്പരാ​ഗത തലവൻ ഭരിക്കുന്ന ഭരണകൂ​ടം; രാജഭ​രണം: ഒരു രാജാ​വോ രാജ്ഞി​യോ ഭരിക്കുന്ന രാജാ​ധി​പത്യ ഭരണ രൂപം; സാമ്രാ​ജ്യം: ഒരു ഏക പരമാ​ധി​കാ​രി​യു​ടെ, സാധാ​ര​ണ​യാ​യി ഒരു ചക്രവർത്തി​യു​ടെ നിയ​ന്ത്ര​ണ​ത്തിൻകീ​ഴിൽ ഭരിക്ക​പ്പെ​ടുന്ന, അനേകം രാജ്യ​ങ്ങ​ളോ സംസ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളോ ജനതക​ളോ ഉൾപ്പെ​ടുന്ന ഒരു വിസ്‌തൃത ഭൂവി​ഭാ​ഗം.

“ശിനാർ രാജാ​വായ അമ്രാ​ഫെ​ലി​ന്റെ കാലത്ത്‌” എന്നിങ്ങനെ ഉല്‌പത്തി 14-ാം അദ്ധ്യായം തുടങ്ങു​മ്പോൾ ബൈബിൾ ആദ്യമാ​യി “രാജാവ്‌” എന്ന പദം ഉപയോ​ഗി​ക്കു​ന്നു. ചിലർ വിശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ അമ്രാ​ഫെൽ ബാബി​ലോ​ണി​ലെ പ്രസിദ്ധ രാജാ​വാ​യി​രുന്ന ഹമ്മുറാ​ബി ആയിരു​ന്നു​വോ എന്നു നമുക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. നമുക്ക​റി​യാ​വു​ന്നത്‌ അദ്ദേഹം ആരായി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും മാനുഷ രാജത്വ​ത്തി​ന്റെ ആശയം അമ്രാ​ഫെ​ലി​നോ​ടു​കൂ​ടെയല്ല ആവിർഭ​വി​ച്ചത്‌ എന്നതാണ്‌. നൂറു കണക്കിനു വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പ്‌ നി​മ്രോദ്‌, രാജാ​വെന്ന്‌ വിളി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഒരു രാജാ​വാ​യി​രു​ന്നു. യഥാർത്ഥ​ത്തിൽ ചരി​ത്ര​ത്തി​ലെ ആദ്യ മാനു​ഷ​രാ​ജാവ്‌ അവനാ​യി​രു​ന്നു.—ഉല്‌പത്തി 10:8-12.

നി​മ്രോദ്‌ രാജാ​വി​നെ​യോ അമ്രാ​ഫെൽ രാജാ​വി​നെ​യോ പരാമർശി​ക്കുന്ന നിർമ്മിത വസ്‌തു​ക്ക​ളൊ​ന്നും ലഭിച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ളത്‌ സത്യമാണ്‌. “ആധികാ​രിക ലിഖി​തങ്ങൾ ലഭ്യമാ​യി​ട്ടുള്ള ഏററവും പഴയ മെസൊ​പ്പൊ​ത്തേ​മി​യൻ ഭരണാ​ധി​കാ​രി കീശിലെ രാജാ​വായ എൻമെ​ബ​റാ​ഗസി ആകുന്നു” എന്ന്‌ ദി ന്യൂ എൻ​സൈ​ക്ലോ​പ്പീ​ഡിയ ബ്രിട്ടാ​നി​ക്കാ പറയുന്നു. മെസൊ​പ്പൊ​ത്തേ​മി​യ​യി​ലെ ഒരു പുരാതന നഗര—സംസ്ഥാ​ന​മായ കീശിൽ നിന്ന്‌ “വലിയ മനുഷ്യൻ” എന്നർത്ഥ​മുള്ള ഭരണാ​ധി​കാ​രി​യെ സൂചി​പ്പി​ക്കുന്ന സുമേ​രി​യൻ പദം ഉണ്ടായി. എൻമെ ബറാഗ​സി​യു​ടെ ഭരണ കാലം നിർണ്ണ​യി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നത്‌ ബൈബിൾ കാലഗ​ണ​ന​യോ​ടു ചേർച്ച​യി​ല​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ബൈബിൾ അനുവ​ദി​ക്കുന്ന കാലഘ​ട്ട​ത്തോട്‌ ഏകദേശം യോജി​ക്കു​ന്നു. കൂടുതൽ പ്രധാ​ന​മാ​യി മനുഷ്യ ഭരണത്തി​ന്റെ ആരംഭം ബൈബിൾ പറയു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഭൂമി​യു​ടെ അതേ ഭാഗത്തു​തന്നെ ആയിരു​ന്നു​വെന്ന്‌ ചൂണ്ടി​ക്കാ​ട്ടു​ന്നു.

ഒരാളു​ടെ ഭൂരി​പ​ക്ഷ​ത്തി​ലൂ​ടെ ഐക്യം

ക്രിസ്‌തു​വി​നു മുമ്പ്‌ 16-ഉം 18-ഉം നൂററാ​ണ്ടു​കൾക്കി​ടെ ഏതോ സമയത്താണ്‌ ചൈന​യി​ലെ ഷാങ്‌ അഥവാ യിൻ രാജവം​ശം ഉദയം കൊണ്ട​തെന്ന്‌ പൊതു​വെ കരുത​പ്പെ​ടു​ന്നു. എങ്കിലും ഈ കാലനിർണ്ണയം അനിശ്ചി​ത​മാണ്‌. ഏതായാ​ലും ഏക രാജാ​ധി​പ​ത്യ​ങ്ങൾ മാനുഷ ഭരണത്തി​ന്റെ ഏററവും പഴയ രൂപമാണ്‌. അവ വിപുല വ്യാപ​ക​വു​മാണ്‌.

“മൊണാർക്ക്‌” എന്ന ഇംഗ്ലീഷ്‌ പദം “തനിയെ” എന്നർത്ഥ​മുള്ള മോ​ണോസ്‌, “ഭരിക്കുക” എന്നർത്ഥ​മുള്ള ആർക്കെ എന്നീ ഗ്രീക്കു പദങ്ങളിൽനിന്ന്‌ ഉളവാ​കു​ന്നു. അങ്ങനെ ഏക രാജാ​ധി​പ​ത്യ​ത്തിൽ രാജ്യ​ത്തി​ന്റെ സ്ഥിര ഭരണാ​ധി​കാ​രി എന്ന സ്വന്തം അവകാശം പുലർത്തുന്ന ഒരൊററ വ്യക്തി​യിൽ പരമാ​ധി​കാ​രം കുടി​കൊ​ള്ളു​ന്നു. പരിപൂർണ്ണ ഏക രാജാ​ധി​പ​ത്യ​ത്തിൽ രാജാ​വി​ന്റെ വാക്കു നിയമ​മാണ്‌. അദ്ദേഹം ഒരാളു​ടെ ഒരു ഭൂരി​പ​ക്ഷ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു.

രാഷ്‌ട്ര​ങ്ങ​ളെ ഒരുമി​പ്പി​ച്ചു നിർത്തു​ന്ന​തിന്‌ ഏക രാജാ​ധി​പ​ത്യ​ങ്ങൾ സഹായ​ക​മാ​ണെന്ന്‌ എപ്പോ​ഴും കരുത​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടുണ്ട്‌. മദ്ധ്യകാ​ല​ഘ​ട്ട​ങ്ങ​ളിൽ “പ്രത്യേക കക്ഷിക​ളെ​ക്കാൾ മുന്നിട്ടു നിന്നതി​നാൽ ഏക രാജാ​ധി​പത്യ വ്യവസ്ഥ വൈവി​ദ്ധ്യ​വും സംഘർഷ​വു​മുള്ള പ്രാ​ദേ​ശിക താത്‌പ​ര്യ​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ വിസ്‌തൃ​ത​മായ പ്രദേ​ശ​ങ്ങൾക്ക്‌ അനു​യോ​ജ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു​വെന്ന്‌” രാഷ്‌ട്രീയ സിദ്ധാ​ന്തങ്ങൾ ന്യായ​വാ​ദം ചെയ്‌തി​രു​ന്ന​താ​യി മദ്ധ്യകാല യൂറോ​പ്യൻ ചരിത്രം പഠിപ്പി​ക്കുന്ന ജോൺ എച്ച്‌. മുൺഡെ വിശദീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു. രാജാ​ക്കൻമാർ സൈന്യാ​ധി​പൻമാ​രും കൂടെ ആയിരു​ന്ന​തി​നാൽ “സംഘർഷ​ഭ​രി​ത​മായ പ്രാ​ദേ​ശിക താത്‌പ​ര്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ” ഈ വിസ്‌തൃ​ത​മായ ഭൂവി​ഭാ​ഗം മിക്ക​പ്പോ​ഴും സൈനിക വിജയ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഫലമാ​യി​രു​ന്നു. യഥാർത്ഥ​ത്തിൽ യുദ്ധത്തി​ലെ വിജയം “വിജയ​ക​ര​മായ രാജത്വ​ത്തി​ന്റെ പ്രഥമ മാനദ​ണ്ഡ​മെന്ന്‌ പൊതു​വെ കരുത​പ്പെ​ട്ടി​രുന്ന”തായി ചരി​ത്ര​കാ​ര​നായ ഡബ്ലിയു. എൽ. വാറൻ പറയുന്നു.

മഹാനായ അലക്‌സാ​ണ്ട​റു​ടെ കീഴിൽ ഗ്രീക്കു സാമ്രാ​ജ്യ​വും സീസർമാ​രു​ടെ കീഴിൽ റോമൻ സാമ്രാ​ജ്യ​വും അടുത്ത കാലത്താ​യി ബ്രിട്ടീഷ്‌ സാമ്രാ​ജ്യ​വും​പോ​ലെ ലോക​ശ​ക്തി​ക​ളു​ടെ വളർച്ചക്ക്‌ ഏക രാജാ​ധി​പത്യ ഭരണ​ക്രമം സഹായ​ക​മാ​യി​ത്തീർന്നു. ബ്രിട്ടീഷ്‌ സാമ്രാ​ജ്യം 20-ാം നൂററാ​ണ്ടി​ന്റെ ആരംഭ​ത്തി​ലെ അതിന്റെ പ്രഭാവ കാലത്ത്‌ ലോക ജനസം​ഖ്യ​യു​ടെ​യും ഭൂപ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും ഏകദേശം നാലി​ലൊ​ന്നി​നെ ഒരൊററ ഭരണാ​ധി​കാ​രി​യു​ടെ കീഴിൽ സംയോ​ജി​പ്പി​ച്ചു.

മതത്തിന്റെ വേഷത്തിൽ രാജത്വം

അനേകം പുരാതന രാജാ​ക്കൻമാർ ദേവത്വം അവകാ​ശ​പ്പെട്ടു. ചരി​ത്ര​കാ​ര​നായ ജോർജ്ജ്‌ സാബിൻ പ്രസ്‌താ​വി​ച്ച​തു​പോ​ലെ: “ഗ്രീസി​ലെ രാജാ​ക്കൻമാർ ഗ്രീക്കു നഗരങ്ങ​ളു​ടെ ദേവൻമാ​രോ​ടൊ​പ്പം ഗണിക്ക​പ്പെ​ടുന്ന രീതി അലക്‌സാ​ണ്ട​റോ​ടു​കൂ​ടെ ആരംഭി​ച്ചു. ദേവത്വം കൽപ്പി​ക്ക​പ്പെട്ട രാജാവ്‌ പൗരസ്‌ത്യ രാജ്യ​ങ്ങ​ളിൽ സാർവ​ത്രി​ക​മാ​യി​ത്തീർന്നു; അവസാനം റോമൻ ചക്രവർത്തി​മാർക്കും ആ രീതി സ്വീക​രി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി വന്നു.” രാജാ​വി​ന്റെ ദിവ്യ​ത്വ​ത്തി​ലുള്ള ഈ വിശ്വാ​സം “ആധുനിക കാലങ്ങൾ വരെ ഒരു രൂപത്തിൽ അല്ലെങ്കിൽ മറെറാ​രു രൂപത്തിൽ” യൂറോ​പ്പിൽ നിലവി​ലി​രു​ന്ന​താ​യി അദ്ദേഹം പറയുന്നു.

മദ്ധ്യ അമേരി​ക്ക​യി​ലും ദക്ഷിണ അമേരി​ക്ക​യി​ലും അസ്‌ടെക്ക്‌ ഇൻകാ രാജ്യങ്ങൾ വിശുദ്ധ ഏക രാജാ​ധി​പ​ത്യ​ങ്ങ​ളാ​യി പരിഗ​ണി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. ഏഷ്യയിൽ സൂര്യ​ദേ​വി​യായ അമാ​തെ​രാ​സു ഒമിക്കാ​മി​യു​ടെ 124-ാം മാനുഷ പിൻഗാ​മി​യാണ്‌ താനെ​ന്നുള്ള ജപ്പാനി​ലെ മുൻ ചക്രവർത്തി ഹിരോ​ഹി​തോ​യു​ടെ അവകാ​ശ​വാ​ദം 1946 വരെ ഉപേക്ഷി​ച്ചില്ല.

എല്ലാ രാജാ​ക്കൻമാ​രും ദേവത്വം അവകാ​ശ​പ്പെ​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും മിക്കവ​രും തങ്ങൾക്ക്‌ ദിവ്യ പിന്തു​ണ​യു​ണ്ടെന്ന്‌ വിശ്വ​സി​ക്ക​യെ​ങ്കി​ലും ചെയ്‌തു. ഭൂമി​യിൽ ദൈവത്തെ പ്രതി​നി​ധീ​ക​രി​ക്കാൻ വേർതി​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ പൗരോ​ഹി​ത്യ വരം ഉൾപ്പെട്ടു. “രാജാ​ക്കൻമാർക്ക്‌ പൗരോ​ഹി​ത്യ​വു​മു​ണ്ടെ​ന്നുള്ള പുരാതന ആശയം പാശ്ചാത്യ രാജ്യത്തു വ്യാപ​ക​മാ​യി. ഇത്‌ രാജാ​വി​നെ സഭയുടെ മേലധി​കാ​രി​യും അപ്പോ​സ്‌ത​ല​ത്വ​ത്തി​ന്റെ അദ്ധ്യക്ഷ​നു​മാ​ക്കി”യെന്ന്‌ ജോൺ എച്ച്‌ മുൺഡെ പറയുന്നു. “[ക്രിസ്‌തു​വർഷം നാലാം നൂററാ​ണ്ടിൽ] സഭയും സംസ്ഥാ​ന​വു​മാ​യു​ണ്ടായ കോൺസ്‌റ​റൻറീ​നി​യൻ സഹവർത്തി​ത്വ​ത്തിൽ നിന്നും നവ പ്ലേറേ​റാ​ണിക ആശയങ്ങളെ സഭ സ്വാം​ശീ​ക​രി​ച്ച​തിൽ നിന്നും ഉരുത്തി​രിഞ്ഞ” ഒരു മത സങ്കല്‌പ​മാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. കിരീ​ട​ധാ​രണ സമയത്ത്‌ ചൊരി​യ​പ്പെട്ട മതപര​മായ ആശീർവാ​ദങ്ങൾ രാജഭ​ര​ണ​ത്തി​നു നിയമ​പ​ര​മായ ശ്രേഷ്‌ഠത കൈവ​രു​ത്തി. മററു​പ്ര​കാ​ര​ത്തിൽ അതു ലഭിക്കു​ക​മാ​യി​രു​ന്നില്ല.

ഇംഗ്ലണ്ടി​ലെ ഹെൻറി രണ്ടാമൻ, 1173-ൽ “ദൈവ​കൃ​പ​യാൽ രാജാവ്‌” എന്ന പദവി നാമം ഉപയോ​ഗി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. ഇത്‌ രാജാ​ക്കൻമാ​രു​ടെ ദിവ്യ അവകാശം എന്ന്‌ പിന്നീട്‌ അറിയ​പ്പെട്ട ആശയത്തി​ലേക്ക്‌ നയിച്ചു അതിന്റെ അർത്ഥം രാജാ​ക്കൻമാ​രു​ടെ അധികാ​രം പരമ്പരാ​ഗതം എന്നായി​രു​ന്നു. ദൈവം ജനനത്തിൽ തന്നെ രാജാ​വി​നെ തെര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തു എന്നു സങ്കൽപ്പി​ക്ക​പ്പെട്ടു. ഭരണപ​ര​മായ അധികാ​രം സമ്പൂർണ്ണ​മാ​യി കൈയ​ട​ക്കി​ക്കൊണ്ട്‌ 1661-ൽ ഫ്രാൻസി​ലെ ലൂയി പതിനാ​ലാ​മൻ ഈ സിദ്ധാന്തം കർക്കശ​മാ​യി നടപ്പി​ലാ​ക്കി. എതിർക്കു​ന്നത്‌ താൻ പ്രതി​നി​ധീ​ക​രി​ക്കുന്ന ദൈവ​ത്തി​നെ​തി​രെ​യുള്ള പാപമാ​യി അദ്ദേഹം കരുതി. “L’etat cest moi! [രാജ്യം ഞാനാ​കു​ന്നു],” അദ്ദേഹം വീമ്പു പറഞ്ഞു.

ഏറെക്കു​റെ അതേ കാലത്തു​തന്നെ സ്‌കോ​ട്ട്‌ല​ണ്ടിൽ സമാന​മായ ഒരു ചിന്താ​ഗതി ആവിർഭ​വി​ച്ചു. 1603-ൽ ഇംഗ്ലണ്ടിൽ ജയിംസ്‌ I-ാമൻ എന്ന പേരിൽ ഭരണം തുടങ്ങു​ന്ന​തി​നു മുമ്പ്‌ എന്നാൽ ഈ ഏകാധി​പതി സ്‌കോ​ട്ട്‌ല​ണ്ടിൽ ജയിംസ്‌ VI-ാമൻ എന്ന പേരിൽ ഭരിച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഇപ്രകാ​രം എഴുതി: “രാജാ​ക്കൻമാ​രെ ദേവൻമാർ എന്നു വിളി​ക്കു​ന്നു, എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ അവർ ഭൂമി​യി​ലെ ദൈവ​സിം​ഹാ​സ​ന​ത്തിൽ ആസനസ്ഥ​രാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അവർ ഭരണ​ത്തെ​പ്പ​ററി ദൈവ​ത്തോ​ടു കണക്കു പറയേ​ണ്ട​തുണ്ട്‌.” ബൈബിൾ ഇംഗ്ലീ​ഷി​ലേക്കു ഭാഷാ​ന്തരം ചെയ്യാൻ അധികാ​ര​പ്പെ​ടു​ത്താൻ ഈ വിശ്വാ​സം ജെയിം​സി​നെ എത്ര​ത്തോ​ളം സ്വാധീ​നി​ച്ചു എന്നു നമുക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. ഫലമെ​ന്താ​യി എന്നു നമുക്ക​റി​യാം, പ്രൊ​ട്ട​സ്‌റ​റൻറു​കാർ ഇപ്പോ​ഴും ധാരാ​ള​മാ​യി ഉപയോ​ഗി​ക്കുന്ന ജയിംസ്‌ രാജാ​വി​ന്റെ ഭാഷാ​ന്തരം.

സമ്പൂർണ്ണ രാജാ​ധി​പ​ത്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ കാലം

മദ്ധ്യ യുഗങ്ങ​ളു​ടെ ആരംഭം മുതൽ രാജാ​ധി​പ​ത്യ​ങ്ങൾ സാധാരണ ഭരണരൂ​പ​മാ​യി​രു​ന്നു. പ്രമു​ഖ​രായ ഭൂവു​ട​മ​കൾക്ക്‌ അധികാ​രം വീതി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു​കൊണ്ട്‌ രാജാ​ക്കൻമാർ ചെലവു കുറഞ്ഞ​തും സൗകര്യ​പ്ര​ദ​വു​മായ ഭരണ രീതി വളർത്തി​യെ​ടു​ത്തു. ഇതു ക്രമേണ ഫ്യൂഡ​ലി​സം എന്നറി​യ​പ്പെട്ട രാഷ്‌ട്രീയ സൈനിക വ്യവസ്ഥി​തി​ക്കു വഴി​യൊ​രു​ക്കി. സൈനിക സേവന​ത്തി​നും മററു സേവന​ങ്ങൾക്കും പ്രതി​ഫ​ല​മാ​യി ഭൂവു​ട​മകൾ കുടി​യാൻമാർക്ക്‌ ഭൂമി നൽകി. ഫ്യൂഡൽ ഭൂവു​ട​മകൾ എത്രയും പ്രബല​രും ശക്തരു​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു​വോ അത്രതന്നെ രാജ്യം ഫ്യൂഡൽ ശാക്തി​ക​ച്ചേ​രി​ക​ളാ​യി ശിഥി​ലീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തി​നുള്ള സാദ്ധ്യത കൂടു​ത​ലാ​യി​രു​ന്നു.

കൂടാതെ ഫ്യൂഡൽവ്യ​വസ്ഥ പൗരൻമാ​രു​ടെ അന്തസ്സും സ്വാത​ന്ത്ര്യ​വും കവർന്നു. സൈന്യാ​ധി​പ​രായ ഭൂസ്വാ​മി​മാ​രു​ടെ വരുമാ​ന​ത്തി​നു മുഖ്യ കാരണ​ക്കാ​രായ പൗരൻമാ​രെ അവർ അടക്കി വാണു. വിദ്യാ​ഭ്യാ​സ​മോ സാംസ്‌കാ​രിക അവസര​ങ്ങ​ളോ നിഷേ​ധി​ക്ക​പ്പെട്ട “അടിയാന്‌ ഭൂപ്ര​ഭു​വി​നെ​തി​രെ നിയമം മൂലം നേടി​യെ​ടു​ക്കാ​വുന്ന അവകാ​ശങ്ങൾ വിരള​മാ​യി​രു​ന്നു,” എന്ന്‌ കോളി​യേ​ഴ്‌സ്‌ എൻ​സൈ​ക്ലോ​പ്പീ​ഡിയ പറയുന്നു. “അയാൾക്കു വിവാഹം കഴിക്കു​ന്ന​തി​നോ കൈവ​ശ​ഭൂ​മി അവകാ​ശി​കൾക്കു കൈമാ​റു​ന്ന​തി​നോ പ്രഭു​വി​ന്റെ അനുമതി കൂടാതെ ഭൂമി വിട്ടു​പോ​കു​ന്ന​തി​നോ കഴിയു​മാ​യി​രു​ന്നില്ല.”

സമ്പൂർണ്ണ രാജാ​ധി​പ​ത്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഭരണ രീതി ഇതു മാത്ര​മാ​യി​രു​ന്നില്ല. ചില രാജാ​ക്കൻമാർ ഭരണാ​ധി​കാ​രം വ്യക്തി​കൾക്കു നൽകി. ആവശ്യ​മെ​ങ്കിൽ പിന്നീട്‌ അവരെ സ്ഥാനത്തു​നിന്ന്‌ നീക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. വേറെ ചില രാജാ​ക്കൻമാർ പ്രാ​ദേ​ശിക ഭരണം ജനപ്രീ​തി​യുള്ള സ്ഥാപന​ങ്ങളെ ഏൽപ്പിച്ചു. അവർ പ്രാ​ദേ​ശി​കാ​ചാ​ര​ങ്ങ​ളും നാട്ടു​ന​ട​പ്പു​മ​നു​സ​രിച്ച്‌ ഭരിച്ചു. എന്നാൽ ഈ ഭരണരീ​തി​ക​ളെ​ല്ലാം ഒരു വിധമ​ല്ലെ​ങ്കിൽ മറെറാ​രു വിധം അതൃപ്‌തി​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കിലും ഇംഗ്ലണ്ടി​ലെ സർ റോബർട്ട്‌ ഫിൽമർ ഫ്രാൻസി​ലെ ജാക്വാസ്‌ ബെനൈൻ ബോസ്സെ എന്നിവ​രെ​പ്പോ​ലെ​യുള്ള 17-ാം നൂററാ​ണ്ടി​ലെ എഴുത്തു​കാർ ഏകച്ഛ​ത്രാ​ധി​പ​ത്യം ഏററവും നല്ല ഭരണ രീതി​യാ​യി വാദിച്ചു. എന്നാൽ അതിന്റെ ദിനങ്ങൾ എണ്ണപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു.

“ദൈവങ്ങൾ” നാമമാ​ത്ര ഭരണാ​ധി​കാ​രി​ക​ളാ​യി തരംതാ​ഴ്‌ത്ത​പ്പെ​ടു​ന്നു.

രാജാ​ധി​പ​തി​കൾ ദൈവ​ത്തോ​ടു മാത്രം ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു എന്നായി​രു​ന്നു പൊതു വിശ്വാ​സം. എങ്കിലും മാനുഷ നിയമ​ങ്ങ​ളോ​ടും ആചാര​ങ്ങ​ളോ​ടും അധികാ​ര​ങ്ങ​ളോ​ടും അവർ ഉത്തരവാ​ദി​ത്വം കാണി​ക്കാൻ ഏറെക്കാ​ല​മാ​യി സമ്മർദ്ദം വളർന്നു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. 18-ാം നൂററാ​ണ്ടാ​യ​പ്പോ​ഴേക്കു “രാജാ​ധി​പ​തി​കൾ 17-ാം നൂററാ​ണ്ടി​ലെ പരമാ​ധി​കാ​രി​ക​ളു​ടേ​തിൽ നിന്നു വ്യത്യ​സ്‌ത​മായ സംസാ​ര​ശൈലി പ്രയോ​ഗി​ച്ചു” എന്ന്‌ ദി കൊള​മ്പിയ ഹിസ്‌റ​ററി ഓഫ്‌ ദി വേൾഡ്‌ പറയുന്നു. എങ്കിലും “പുതിയ സംസാ​ര​ശൈ​ലി​യു​ടെ ആഴത്തി​ലും പിമ്പി​ലും അവർ പരമാ​ധി​കാ​രി​കൾ തന്നെയാ​യി​രു​ന്നു.” “ഫ്രെഡ​റിക്ക്‌ ദി ഗ്രേററ്‌ ‘രാജ്യ​ത്തി​ന്റെ പ്രഥമ ദാസൻ’ എന്നു സ്വയം വിളി​ക്കു​ക​യും രാജാ​ക്കൻമാ​രു​ടെ ദിവ്യാ​വ​കാ​ശങ്ങൾ നിരാ​ക​രി​ക്ക​യും ചെയ്‌ത​പ്പോൾ അദ്ദേഹം അധികാര ത്യാഗ​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ചിന്തി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നില്ല,” പ്രസ്‌തുത ഗ്രന്ഥം വിശദീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു.

എങ്കിലും ഇംഗ്ലണ്ടി​ലു​ണ്ടായ 1688-ലെ വിപ്ലവ​ത്തി​നും 1789-ലെ ഫ്രെഞ്ചു​വി​പ്ല​വ​ത്തി​നും ശേഷം മിക്ക നാടു​ക​ളി​ലും ഏകച്ഛ​ത്രാ​ധി​പ​ത്യ​ത്തി​ന്റെ ദിനങ്ങൾ കഴിഞ്ഞി​രു​ന്നു. ക്രമേണ സമ്പൂർണ്ണ രാജാ​ധി​പ​ത്യ​ങ്ങൾ നിയമ​സ​ഭ​ക​ളോ ഭരണഘ​ട​ന​ക​ളോ അഥവാ രണ്ടും കൂടി​യോ ഉള്ള നിയ​ന്ത്രിത രാജാ​ധി​പ​ത്യ​ങ്ങൾക്കു വഴിമാ​റി. ചരി​ത്ര​കാ​ര​നായ ഡബ്ലിയു. എൽ. വാറൻ പറയും​പോ​ലെ ഒരു രാജാവ്‌ രാജപ​ദ​വി​ക്കു പ്രാപ്‌ത​നെന്നു സ്വയം തെളി​യി​ക്കു​ക​യും അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ പ്രജകൾ അത്‌ അംഗീ​ക​രി​ക്കാൻ തയ്യാറാ​യി​രി​ക്ക​യും ചെയ്‌ത” 12-ാം നൂററാ​ണ്ടിൽനി​ന്നു വ്യത്യ​സ്‌ത​മാ​യി ഇന്ന്‌ മിക്ക രാജാ​ക്കൻമാ​രു​ടേ​യും രാജ്ഞി​മാ​രു​ടേ​യും രാഷ്‌ട്രീ​യാ​ധി​കാ​രം വളരെ നിയ​ന്ത്രി​ത​മാണ്‌.

തീർച്ച​യാ​യും ചില രാജാ​ധി​കാ​രി​കൾ ഇപ്പോ​ഴും ഗണ്യമായ അധികാ​രം കൈയാ​ളു​ന്നു. എന്നാൽ അവരിൽ മിക്കവർക്കും ദേവത്വ​പ​രി​വേഷം നഷ്ടപ്പെ​ട്ടിട്ട്‌ ദീർഘ​കാ​ല​മാ​യി. കൂറുള്ള പ്രജക​ളാൽ വലയം ചെയ്യപ്പെട്ട അധികാ​ര​ത്തി​ന്റെ കേന്ദ്ര​ബി​ന്ദു​വാ​യി, നാമമാ​ത്ര ഭരണാ​ധി​കാ​രി​യാ​യി സേവി​ക്കു​ന്ന​തിൽ അവർ ഇന്നു സംതൃ​പ്‌ത​രാ​കു​ന്നു. ഒരു വ്യക്തി ഭരിക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ഏകീഭ​വി​പ്പി​ക്കുന്ന ഗുണവി​ശേ​ഷങ്ങൾ നിലനിർത്താൻ നിയ​ന്ത്രിത രാജാ​ധി​പ​ത്യ​ങ്ങൾ ശ്രമി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌. അതേ സമയം ഒരു നിയമ നിർമ്മാണ സമിതിക്ക്‌ യഥാർത്ഥ അധികാ​രം നൽകി​ക്കൊണ്ട്‌ അതിന്റെ ദോഷ​വ​ശങ്ങൾ നീക്കം ചെയ്യു​ന്ന​തി​നും ശ്രമി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

നിയ​ന്ത്രി​ത രാജാ​ധി​പ​ത്യം എന്ന ആശയം ഇന്നും സമ്മതി​യു​ള്ള​താണ്‌. ‘രാജ്യത്തെ ഒന്നിപ്പി​ച്ചു നിർത്തു​ന്ന​തിന്‌ രാജാവ്‌ അനിവാ​ര്യ​മാ​ണെന്നു’ പറഞ്ഞു​കൊണ്ട്‌ 1983-ൽ നേപ്പാ​ളി​ലെ നേപ്പാളി കോൺഗ്ര​സ്‌പാർട്ടി​യു​ടെ നേതാ​വായ കൃഷ്‌ണ​പ്ര​സാദ്‌ ഭട്ടറായ്‌, രാജഭ​രണം ‘കുഴപ്പ​ത്തി​നെ​തി​രെ ഒരു പ്രതി​രോധ’ മാണെന്ന്‌ പ്രസ്‌താ​വി​ച്ചു. 1987-ൽ ഫ്രഞ്ചു​വി​പ്ല​വ​ത്തി​ന്റെ 200-ാം വാർഷി​കം ആഘോ​ഷി​ക്കു​ന്ന​തി​നു ഫ്രഞ്ചു​കാർ അവസാന ഒരുക്കങ്ങൾ നടത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ വോട്ടു ചെയ്‌ത​വ​രിൽ 17 ശതമാനം രാജഭ​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ ഒരു തിരിച്ചു വരവിനെ അനുകൂ​ലി​ച്ചു. രാജഭ​ര​ണത്തെ അനുകൂ​ലി​ക്കുന്ന ഗ്രൂപ്പി​ലെ ഒരംഗം പറഞ്ഞു: “രാഷ്‌ട്രീയ കലഹങ്ങ​ളാൽ ഇത്ര​ത്തോ​ളം വിഭക്ത​മായ ഒരു രാഷ്‌ട്രത്തെ ഏകോ​പി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള ഒരേ​യൊ​രു മാർഗ്ഗ​മാണ്‌ രാജാവ്‌.”

അതേ വർഷം റൈറം മാസിക ഇങ്ങനെ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെട്ടു: “നമ്മുടെ മതേതര കാലഘ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ അവസാ​നത്തെ ശ്രേഷ്‌ഠ വിഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളാണ്‌ രാജാ​ക്കൻമാർ എന്നതു​കൊണ്ട്‌ രാജത്വം പ്രജക​ളിൽ കൂറ്‌ ഉളവാ​ക്കു​ന്നു; നിഗൂ​ഢ​ത​യു​ടെ മൂടു​പ​ട​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾതന്നെ ഇപ്പോ​ഴും വിശ്വാ​സത്തെ ത്വരി​ത​പ്പെ​ടു​ത്താൻ കഴിയുന്ന അതിമാ​നുഷ പ്രതി​രൂ​പങ്ങൾ രാജാ​ക്കൻമാർ മാത്ര​മാണ്‌. ദൈവം മരിച്ചു​വെ​ങ്കിൽ രാജ്ഞി നീണാൾ വാഴട്ടെ!” എന്നാൽ കൂടുതൽ യാഥാർത്ഥ്യ​ബോ​ധ​ത്തോ​ടെ കാര്യങ്ങൾ വീക്ഷി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ “[ബ്രിട്ടീഷ്‌] രാജ്ഞി​യു​ടെ പരമാ​ധി​കാ​രം അവരുടെ തിളക്ക​മേ​റിയ അധികാര രാഹി​ത്യ​ത്തി​ലാണ്‌” എന്ന്‌ മാസിക തുടർന്നു.

അപര്യാ​പ്‌ത​മെന്നു തെളിഞ്ഞു

സമ്പൂർണ്ണ രാജാ​ധി​പ​ത്യ​ങ്ങൾ തൃപ്‌തി​ക​രമല്ല. അവയുടെ ഘടനയിൽ തന്നെ അവ അസ്ഥിര​മാണ്‌. പെട്ടെ​ന്നു​ത​ന്നെ​യോ താമസി​ച്ചോ ഓരോ ഭരണാ​ധി​കാ​രി​യും മരണമ​ട​യു​ന്നു; ഒരു പിൻഗാ​മി ആ സ്ഥാനം ഏറെറ​ടു​ക്കു​ന്നു; ആ വ്യക്തി ഉന്നത ധാർമ്മിക നിഷ്‌ഠ​ക​ളോ കഴിവു​ക​ളോ നിമി​ത്തമല്ല, പിന്നെ​യോ ഒട്ടു മിക്ക​പ്പോ​ഴും അനന്തരാ​വ​കാശ മുറയിൽ തെര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഒരു പുത്രൻ അയാളു​ടെ പിതാ​വി​നോ​ളം നല്ലവനാ​യി​രി​ക്കു​മെന്ന്‌ ഉറപ്പു നൽകാൻ ആർക്കു കഴിയും? അല്ലെങ്കിൽ ഒരു പിതാവ്‌ കൊള്ള​രു​താ​ത്ത​വ​നാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ അയാളു​ടെ പുത്രൻ മെച്ചമാ​യി​രി​ക്കു​മെന്ന്‌ ആർ ഉറപ്പു നൽകും?

മാത്രമല്ല, ക്രിസ്‌റ​റ്യാ​നോ ഗ്രേറ​റാ​നെല്ലി ചൂണ്ടി​ക്കാ​ട്ടു​ന്ന​തു​പോ​ലെ “രാജാ​വി​ന്റെ പിൻഗാ​മി​യു​ടെ തെര​ഞ്ഞെ​ടുപ്പ്‌” മിക്ക​പ്പോ​ഴും “അയവേ​റിയ വ്യവസ്ഥ​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി​യ​താണ്‌. തൻമൂലം രാജകീയ പരമ്പര​യി​ലെ അർഹരായ അംഗങ്ങൾക്കി​ട​യിൽ മത്സരം ഉളവാ​യേ​ക്കാം. ഇങ്ങനെ ഒരു രാജാ​വി​ന്റെ മരണത്തെ തുടർന്നു​വ​രുന്ന കാലഘട്ടം സാധാ​ര​ണ​യാ​യി, യഥാർത്ഥ​മാ​യും സാദൃ​ശ്യാർത്ഥ​മാ​യും സാമൂ​ഹിക (സാർവ​ത്രിക) കുഴപ്പ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒരു കാലമാണ്‌.”

ഒരാളു​ടെ ഭരണമാ​യ​തി​നാൽ ഒരു സമ്പൂർണ്ണ രാജാ​ധി​പ​ത്യ​ത്തി​ന്റെ പ്രയോ​ഗ​ക്ഷമത ഭരണാ​ധി​കാ​രി​യാ​യി​രി​ക്കുന്ന വ്യക്തി​യു​ടെ പ്രയോ​ഗ​ക്ഷ​മ​തയെ ആശ്രയി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അയാളു​ടെ കഴിവു​ക​ളും സൽഗു​ണ​ങ്ങ​ളും ഭരണത്തിൽ പ്രതി​ഫ​ലി​ക്കും. അതു​പോ​ലെ തന്നെ അയാളു​ടെ കഴിവു​കേ​ടു​ക​ളും പരിമി​തി​ക​ളും ജ്ഞാനമി​ല്ലാ​യ്‌മ​യും ഭരണ രംഗത്തു പ്രതി​ഫ​ലി​ക്കും. ഉന്നത കുലജാ​ത​രും അപൂർണ്ണ​രാണ്‌. ചീത്ത രാജാ​ക്കൻമാർ ചീത്ത ഭരണകൂ​ടങ്ങൾ കാഴ്‌ച​വെ​ക്കു​ന്നു. നല്ല രാജാ​ക്കൻമാർ താരത​മ്യേന മെച്ചപ്പെട്ട ഭരണം പ്രദാനം ചെയ്‌തേ​ക്കാം; എന്നാൽ ഒരു പൂർണ്ണ​നായ രാജാ​വി​നു മാത്രമേ മനുഷ്യ സമുദാ​യം അഭില​ഷി​ക്കു​ന്ന​തും അർഹി​ക്കു​ന്ന​തു​മായ തരം ഭരണം സ്ഥാപി​ക്കാൻ കഴിയു​ക​യു​ള്ളു.

പാർല​മെൻറി​നോട്‌ ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​മുള്ള അഥവാ നിയ​ന്ത്രി​ത​മായ രാജാ​ധി​പ​ത്യ​ങ്ങൾപോ​ലും അപര്യാ​പ്‌ത​ങ്ങ​ളാ​കു​ന്നു. ലോകം കണ്ടിട്ടു​ള്ള​തിൽ വെച്ച്‌ ഏററവും വിസ്‌തൃ​ത​വും ശക്തവു​മാ​യി​രുന്ന സാമ്രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ വിഭജനം ഇംഗ്ലണ്ടി​ലെ നാമമാ​ത്ര ഭരണാ​ധി​കാ​രി​ക​ളാ​യി​രുന്ന രാജാ​ക്കൻമാ​രും രാജ്ഞി​മാ​രും നോക്കി​നിൽക്കു​ന്നത്‌, ബ്രിട്ട​നിൽ ഈ നൂററാണ്ട്‌ ദർശിച്ചു.

ഒരു വ്യത്യസ്‌ത തരം നക്ഷത്രം

രാജാ​ക്കൻമാർ നക്ഷത്ര​ങ്ങൾപോ​ലെ ഉദിച്ചു​യ​രു​ക​യും വീഴു​ക​യും ചെയ്യുന്നു—ഒരു രാജാവ്‌ ഒഴികെ. തന്നെക്കു​റി​ച്ചു​തന്നെ യേശു​ക്രി​സ്‌തു പറയുന്നു: “ഞാൻ ദാവീ​ദി​ന്റെ വേരും വംശവും ശുഭ്ര​മായ ഉദയ നക്ഷത്ര​വു​മാ​കു​ന്നു.” (വെളി​പ്പാട്‌ 22:16) ദാവീദു രാജാ​വി​ന്റെ നേരി​ട്ടുള്ള വംശജ​നാ​ക​യാൽ ദൈവ​ത്തി​ന്റെ ദിവ്യാ​ധി​പത്യ ഭരണത്തി​ന്റെ രാജാ​വാ​കാൻ യേശു ജഡപ്ര​കാ​രം യോഗ്യ​നാ​കു​ന്നു. യേശു “ശുഭ്ര​മായ പ്രഭാത നക്ഷത്രം” ആയിരി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​തന്നെ പത്രോസ്‌ പറഞ്ഞ വിധം ഉദിക്കു​ക​യും പകൽ പൊട്ടി​വി​ട​രാ​നി​ട​യാ​ക്കു​ക​യും ചെയ്യുന്ന “പകൽ നക്ഷത്ര”വുമാ​കു​ന്നു.—1 പത്രോസ്‌ 1:19; സംഖ്യ 24:17; സങ്കീർത്തനം 89:34-37.

ഈ യാഥാർത്ഥ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ വീക്ഷണ​ത്തിൽ മാനുഷ രാജത്വ​ങ്ങ​ളു​ടെ വീണു​പോ​കുന്ന നക്ഷത്ര​ങ്ങ​ളി​ലേക്കു മാർഗ്ഗ​ദർശ​ന​ത്തി​നാ​യി നോക്കു​ന്നത്‌ എത്ര​ത്തോ​ളം ബുദ്ധി പൂർവ​ക​മാണ്‌? നേരേ മറിച്ച്‌ “രാജാധി രാജാ​വും കർത്താധി കർത്താ​വും [എല്ലാ മാനുഷ രാജാ​ക്കൻമാ​രി​ലു​മു​പരി] താൻ മാത്രം അമർത്യ​ത​യു​ള്ള​വനു”മായി ദൈവ​ത്തി​ന്റെ നിർദ്ദിഷ്ട രാജാ​വായ യേശു​ക്രി​സ്‌തു​വിൽ പ്രതീ​ക്ഷ​യർപ്പി​ക്കാൻ വിവേകം നമ്മോ​ടാ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. (1 തിമൊ​ഥെ​യോസ്‌ 6:15, 16) സ്വർഗ്ഗ​ങ്ങ​ളിൽ അദൃശ്യ രാജാ​വാ​യി ഉദിച്ചു​യർന്നു കഴിഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ അവൻ ഒരു പുതിയ ലോക​ത്തി​ന്റെ പുലരി പെട്ടെന്നു കൈവ​രു​ത്തും. യേശു ഒരു നക്ഷത്രം—ഒരു രാജാവ്‌—ആകുന്നു. ഇപ്പോൾ ഉദിച്ചു​യർന്നി​രി​ക്കുന്ന അവൻ ഒരിക്ക​ലും വീഴു​ക​യില്ല! (g90 8/22)

[13-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

മരണത്തിൽ ഏററവും നല്ല മാനുഷ രാജാ​വു​പോ​ലും സ്വന്തം പ്രവൃത്തി അനിശ്ചിത കരങ്ങളിൽ വിട്ടി​ട്ടു​പോ​കു​ന്നു.