Дар оилае, ки на ҳамаи аъзоёнаш Шоҳиди Яҳува мебошанд, хушбахтӣ имконпазир аст

«Аз куҷо ту донӣ, эй завҷа, ки шавҳаратро наҷот хоҳӣ дод? Ё аз куҷо ту донӣ, эй шавҳар, ки завҷаатро наҷот хоҳӣ дод?» (1 ҚӮР. 7:16).

ОЁ ШУМО ҶАВОБ ЁФТА МЕТАВОНЕД?

Чӣ тавр масеҳӣ дар хона бо аъзои ҳамимоннабудаи оилааш сулҳу осоиштагиро инкишоф дода метавонад?

Чӣ тавр масеҳӣ барои қабул кардани ҳақиқат ба аъзоёни ҳамимоннабудаи оилааш кӯмак карда метавонад?

Чӣ тавр дигарон ба ҳамимононе, ки аъзои оилаашон Шоҳиди Яҳува нестанд, кӯмак карда метавонанд?

1. Қабул кардани хабари Салтанат ба муносибати байни аъзоёни оила чӣ гуна таъсир расонда метавонад?

БОРЕ, вақте ки Исо ҳаввориёнро ба мавъиза фиристода буд, ба онҳо гуфт: «Чун меравед, мавъиза карда, гӯед, ки Малакути Осмон наздик аст» (Мат. 10:1, 7). Ин хушхабар ба онҳое, ки бо миннатдорӣ онро қабул мекарданд осоиштагӣ ва хушбахтӣ меовард. Лекин Исо ҳаввориёнашро огоҳ кард, ки бисёриҳо ба кори мавъизаи Салтанат зид мебароянд (Мат. 10:16–23). Як намуди зиддияти дардовар ин рад кардани хушхабари Салтанат аз тарафи аъзоёни оила мебошад. (Матто 10:34–36-ро бихонед.)

2. Чаро барои масеҳиёне, ки аъзоёни оилаашон Шоҳиди Яҳува нестанд, хушбахт будан имконпазир аст?

² Оё ин маънои онро дорад, ки агар мо дар оилае зиндагӣ кунем, ки аъзоёнаш Шоҳиди Яҳува нестанд, хушбахт буда наметавонем? Албатта не! Гарчанд зиддият аз тарафи оила сахт буда метавонад, лекин на ҳар кас ба чунин вазъият дучор мегардад. Ҳамчунин зиддият аз тарафи оила на ҳама вақт доимист. Дар чунин мавридҳо рафтори касоне, ки Шоҳиди Яҳува мебошанд, нақши калон мебозад. Ғайр аз ин, Яҳува онҳоеро, ки ба Ӯ содиқ мемонанд баракат медиҳад ва нигоҳ накарда ба вазъиятҳои нохуш хурсандӣ мебахшад. Шахсоне, ки бо аъзоёни ҳамимоннабудаи оилаашон зиндагӣ мекунанд, ба туфайли омилҳои зерин хушбахтии худро зиёд гардонда метавонанд: 1) ҷидду ҷаҳд кунанд, то дар оила осоиштагиро инкишоф диҳанд ва 2) ба аъзоёни ҳамимоннабудаи оила барои ҳақиқатро қабул кардан самимона кӯмак расонанд.

ДАР ОИЛА ОСОИШТАГИРО ИНКИШОФ ДИҲЕД

3. Чаро масеҳӣ бояд бо аъзои ҳамимоннабудаи оилааш осоиштагиро инкишоф диҳад?

³ Барои он ки тухми адолат дар оила самар оварад, муҳим аст, ки дар он осоиштагӣ ҳукмфармо бошад. (Яъқуб 3:18-ро бихонед.) Ҳатто агар оила то ҳол дар ибодати ҳақиқӣ муттаҳид набошад ҳам, ба масеҳӣ лозим аст, ки барои осоиштагиро дар хона инкишоф додан самимона кӯшиш кунад. Чӣ тавр инро кардан мумкин аст?

4. Чӣ тавр масеҳиён осоиштагии ботиниашонро нигоҳ дошта метавонанд?

⁴ Масеҳиён бояд осоиштагии ботиниашонро нигоҳ доранд. Мо барои ба даст овардани «осоиштагии Худо, ки аз ҳар хирад болотар аст» бояд аз таҳти дил дуо гӯем (Фил. 4:6, 7). Гирифтани дониш оиди Яҳува ва дар ҳаёт ба кор бурдани принсипҳои Навиштаҳо хушбахтӣ ва осоиштагӣ меорад (Иш. 54:13). Ҳамчунин агар осоиштагиву хурсандӣ доштан хоҳем, ба мо лозим аст, ки дар вохӯриҳои ҷамъомад ва дар хизмат фаъолона иштирок кунем. Онҳое, ки аъзои оилаашон Шоҳиди Яҳува нестанд, одатан метавонанд роҳеро ёбанд, ки чунин корҳои муҳимро иҷро кунанд. Масалан, мисоли Зебороa, ки шавҳараш ба ӯ сахт муқобилият мекунад, дида мебароем. Ин хоҳар баъд аз ба анҷом расондани корубори хонааш, ба мавъиза меравад. Зебо мегӯяд: «Ҳар гоҳе ки ман барои ба дигарон расондани хушхабар кӯшиш мекунам, Яҳува ба таври фаровон маро баракат медиҳад». Чунин баракатҳо ба ӯ осоиштагӣ, қаноатмандӣ ва хушбахтӣ меоранд.

5. Масеҳиён бо аъзоёни ҳамимоннабудаи оилаашон бисёр вақт бо кадом душвориҳо дучор мешаванд ва кадом кӯмак дастрас аст?

⁵ Мо бояд самимона кӯшиш кунем, то байни мо ва аъзоёни ҳамимоннабудаи оилаамон сулҳу осоиштагӣ инкишоф ёбад. Ин душвор буда метавонад, чунки онҳо баъзан аз мо корҳоеро талаб мекунанд, ки зидди принсипҳои Китоби Муқаддас мебошанд. Амали содиқонаи мо нисбати принсипҳои одилона сабаби рӯҳафтода гаштани аъзоёни ҳамимоннабудаи оилаамон шуда метавонад, лекин агар чунин рафтор кардан гирем ин ба он мусоидат карда метавонад, ки ягон рӯз дар оилаамон осоиштагӣ ҳукмфармо хоҳад шуд. Аз дигар тараф, агар мо дар мавридҳое, ки принсипҳои Навиштаҳо вайрон намешавад якравӣ кунем, ин боиси нофаҳмиҳои беҳуда шуда метавонад. (Масалҳо 16:7-ро бихонед.) Ҳангоми рӯ ба рӯ шудан бо душвориҳо муҳим аст, ки маслиҳати Навиштаҳоро аз адабиёти синфи ғуломи мӯътамад ва доно ва пирони ҷамъомад ҷӯё шавем (Мас. 11:14).

6, 7. а) Чаро баъзеҳо ба он аъзои оилаашон, ки бо Шоҳидони Яҳува омӯзишро сар мекунанд, зид мебароянд? б) Омӯзандаи Китоби Муқаддас ё Шоҳиди Яҳува ҳангоми муқобилият аз тарафи оила бояд чӣ тавр рафтор кунад?

⁶ Инкишоф додани сулҳу осоиштагӣ дар оила талаб мекунад, ки ба Яҳува таваккал кунем ва ҳиссиёти аслии аъзоёни ҳамимоннабудаи оилаамонро дарк намоем (Мас. 16:20). Ҳатто омӯзандаи нави Китоби Муқаддас низ метавонад дар ин маврид бомулоҳиза бошад. Баъзеҳо зид нестанд, ки ҳамсарашон Китоби Муқаддас омӯзад. Онҳо мумкин ҳатто эътироф мекунанд, ки ин ба оила таъсири хуб расонда метавонад. Аммо дигарон бошанд, мумкин ба қаҳру ғазаб оянд. Масалан, хоҳарамон Эстер иқрор мешавад, ки вақте ки шавҳараш бо Шоҳидони Яҳува омӯзиши Китоби Муқаддасро сар кард, ӯ аз ин сахт хашмгин буд. Эстер мегӯяд: «Ман адабиёти шавҳарамро мепартофтам ё месӯзондам». Ҳамчунин Хуршед, ки дар аввал ба омӯзиши занаш зид буд, мегӯяд: «Бисёр шавҳарон метарсанд, ки занашон аз тарафи ягон сектаи динӣ гумроҳ мешаванд ва аъзои он мегарданд. Шавҳар шояд фикр кунад, ки занаш дар хатар аст, аз ин рӯ метавонад дағалона гап занад ё дағалона рафтор кунад».

⁷ Ба омӯзандаи Китоби Муқаддас, ки ҳамсараш зид аст фаҳмондан лозим аст, ки ӯ набояд омӯзишро бас кунад. Дар бисёр мавридҳо, агар ӯ фурӯтан бошаду нисбати ҳамсари ҳамимоннабудааш эҳтиром зоҳир кунад, вай метавонад нофаҳмиҳоро ҳал намояд (1 Пет. 3:15). Хуршед мегӯяд: «Ман хеле миннатдорам, ки занам ором буд ва асабонӣ намешуд!» Зани Хуршед мегӯяд: «Хуршед аз ман талаб мекард, ки омӯхтани Китоби Муқаддасро бас кунам. Вай ҳамчунин мегуфт, ки бо ҳиллаву найранг маро гумроҳ кардаанд. Ба ҷои бо ӯ баҳс кардан, ман мегуфтам, ки шояд вай дуруст мегӯяд, вале ман ҳамчунин мегуфтам, ки намефаҳмам, ки аз кадом ҷиҳат далелҳои ӯ дурустанд. Барои ҳамин, ман аз вай хоҳиш кардам, ки китоберо, ки ман меомӯзам, гирифта хонад. Ӯ ҳамин тавр кард ва далелҳои дар он омадаро рад карда натавонист. Ин ба ӯ сахт таъсир расонд». Дар ёд доштан муҳим аст, ки вақте ки зан ё шавҳар бо фаъолияти масеҳӣ машғул аст, ҳамсари ҳамимоннабуда метавонад худро партофташуда ё ранҷида ҳис кунад. Лекин барои бартараф кардани чунин ҳиссиёт, ҳамсарро дар муҳаббати худ бовар кунондан нақши муҳим мебозад.

БА ОНҲО КӮМАК КУНЕД, ТО ҲАҚИҚАТРО ҚАБУЛ КУНАНД

8. Павлуси ҳавворӣ ба масеҳиёне, ки ҳамсарашон Шоҳиди Яҳува нестанд, чӣ маслиҳат дод?

⁸ Павлуси ҳавворӣ ба масеҳиён маслиҳат медиҳад, ки ҳамсарашонро танҳо аз сабаби он ки ӯ ҳамимонашон нест, напартояндb. (1 Қӯринтиён 7:12–16-ро бихонед.) Агар масеҳӣ дар ёд дошта бошад, ки ҳамсараш дар оянда ҳақиқатро қабул карда метавонад, ин ба вай кӯмак мерасонад, ки ҳисси хушбахтиро гум накунад. Аммо хуб мебуд, ки ӯ ҳангоми ба ҳамсараш манфиати ҳақиқатро фаҳмондан баъзе огоҳиҳоро ба назар гирад, чӣ тавре мисолҳои навбатӣ инро нишон медиҳанд.

9. Ҳангоми ба аъзоёни ҳамимоннабудаи оила ҳақиқатро нақл кардан чиро бояд ба назар гирифт?

⁹ Ҷасур, вақте ки бори аввал ҳақиқатро фаҳмид, ӯ аз ин хеле ба ҳаяҷон омад. Ӯ гуфт: «Ман инро ба ҳама нақл кардан мехостам!» Вақте ки омӯзандаи Китоби Муқаддас дарк мекунад, ки чизи аз Навиштаҳо хондааш ҳақиқат аст, ӯ то андозае хушбахт буда метавонад, ки ҳама вақт дар ин бора нақл кардан мехоҳад. Ӯ шояд интизор мешавад, ки аъзоёни оилааш хабари Салтанатро дарҳол қабул мекунанд, аммо чунин шуда метавонад, ки онҳо хушхабарро рад мекунанд. Зани Ҷасур ба шавқу завқи аввалаи шавҳараш чӣ тавр муносибат кард? Занаш мегӯяд: «Ман аз нақли беисти ӯ хеле хаста мешудам». Зани дигаре, ки 18 сол пас, баъд аз шавҳараш ҳақиқатро қабул мекунад, мегӯяд: «Барои ман лозим буд, ки ҳақиқатро оҳиста-оҳиста омӯзам». Шояд шумо омӯзишро бо шахсе мегузаронед, ки ҳамсараш хоҳиши қабул кардани ҳақиқатро надорад. Барои ҳамин хуб мебуд, ки ба омӯзанда нишон диҳед, то ӯ ҳақиқатро ба ҳамсараш боодобона фаҳмонда тавонад. Мусо-пайғамбар гуфт: «Сабақи ман мисли борон хоҳад борид, нутқи ман мисли шабнам хоҳад рехт, мисли қатраҳои борони маҳин бар майсазор» (Такр. Ш. 32:2). Қатраҳои борони маҳини ҳақиқат бисёр вақт назар ба боришоти сахти рӯҳонӣ натиҷаи бештар меорад.

10–12. а) Петруси ҳавворӣ ба масеҳиёне, ки ҳамсарашон Шоҳиди Яҳува нестанд, кадом маслиҳатро дод? б) Чӣ тавр як омӯзандаи Китоби Муқаддас ба кор бурдани маслиҳати 1 Петрус 3:1, 2-ро ёд гирифт?

¹⁰ Петруси ҳавворӣ ба занони масеҳӣ, ки ҳамсарашон Шоҳиди Яҳува нестанд, маслиҳати илҳомбахшидаро пешкаш намуд. Ӯ гуфт: «Ба шавҳарони худ итоат намоед, то ки агар баъзе аз онҳо мутеи калом набошанд, ба воситаи рафтори занон бе калом тобеъ гарданд, вақте ки рафтори поки худотарсонаи шуморо мушоҳида кунанд» (1 Пет. 3:1, 2). Ҳатто агар шавҳар ба занаш дағалона муносибат кунад ҳам, зан бо итоаткорӣ ва бо рафтори эҳтиромонааш ӯро ба қабул кардани ҳақиқат барангехта метавонад. Ба ин монанд, шавҳари имондор бояд тавре, ки ба Худо маъқул аст рафтор кунад ва сардори пурмеҳри оила бошад, ҳатто агар занаш бо роҳҳои гуногун ба ӯ муқобилат кунад ҳам (1 Пет. 3:7–9).

¹¹ Бисёр мисолҳои замони мо арзиши ба кор бурдани маслиҳати Петрусро нишон медиҳанд. Биёед мисоли Салимаро дида мебароем. Вақте ки ӯ омӯзиши Китоби Муқаддасро сар мекунад, шавҳараш Собир бо ин розӣ намешавад. Собир иқрор мешавад: «Ман ба ғазаб меомадам, рашк мекардам ва талаб мекардам, ки тамоми диққату муҳаббаташ ба ман дода шавад». Салима мегӯяд: «Пеш аз қабул кардани ҳақиқат бароям бо Собир зиндагӣ кардан осон набуд. Ӯ хеле зудранҷ буд. Вақте ки ман омӯзишро сар кардам ин хислатҳояш аз пештара дида боз зиёдтар гардиданд». Ба Салима чӣ кӯмак кард?

¹² Салима аз хоҳаре, ки бо ӯ омӯзиш мегузаронд, дарси ибрат гирифт. «Боре, ман омӯзиши Китоби Муқаддасро дигар давом додан нахостам,— мегӯяд Салима.— Як шаб пеш аз ин ману Собир оиди як мавзӯъ баҳс кардем ва ӯ маро зад. Аз ин ман худро бад ҳис кардам ва рӯҳафтода будам. Баъд аз он ки ман ба хоҳар инро нақл кардам, ӯ аз ман хоҳиш намуд, ки ман 1 Қӯринтиён 13:4–7-ро бихонам. Баъд аз хондани ин оятҳо ман мулоҳиза ронда гуфтам: “Собир ҳеҷ гоҳ чунин хислатҳоро нисбати ман зоҳир намекунад”. Лекин хоҳар бо саволи додааш тарзи фикррониамро ислоҳ кард. “Чӣ қадар бисёр аз ин хусусиятҳои муҳаббат шахсан ту нисбати шавҳарат нишон медиҳӣ?” Дар ҷавоб ман гуфтам: “Ягонтои ин хислатҳоро ман зоҳир намекунам, барои он ки бо ӯ зиндагӣ кардан хеле душвор аст”. Хоҳар меҳрубонона аз ман пурсид: “Салима, кӣ бояд кӯшиш кунад, ки масеҳӣ бошад, ту ё Собир?” Баъд аз фаҳмидани он ки ман тарзи фикррониамро бояд дигар кунам, ман ба Яҳува дар дуо муроҷиат кардам, то ба ман ёрдам кунад, ки нисбати Собир муҳаббати зиёдро зоҳир карда тавонам. Оҳиста-оҳиста вазъият дигар шудан гирифт». Собир баъд аз 17 сол ҳақиқатро қабул кард.

ЧӢ ТАВР ДИГАРОН ЁРДАМ КАРДА МЕТАВОНАНД

13, 14. Чӣ тавр дигар аъзоёни ҷамъомад ба онҳое, ки бо аъзои ҳамимоннабудаи оилаашон зиндагӣ доранд, ёрдам карда метавонанд?

¹³ Мисли қатраҳои маҳини борон, ки заминро обдор мекунад ва ба рӯёндани растаниҳо ёрдам медиҳад, бисёр аъзоёни ҷамъомад низ ба хушбахтии он масеҳиёне мусоидат мекунанд, ки бо аъзои ҳамимоннабудаи оилаашон зиндагӣ доранд. Елвина, ки дар Бразилия зиндагӣ мекунад, мегӯяд: «Муҳаббати бародарону хоҳарон ба ман ёрдам кард, ки дар ҳақиқат устувор монам».

¹⁴ Накӯкорӣ ва таваҷҷӯҳи шахсӣ аз тарафи дигар аъзоёни ҷамъомад метавонад ба дили аъзои ҳамимоннабудаи оила таъсири калоне расонад. Шавҳаре, ки сокини Нигерия мебошад, ҳақиқатро 13 сол пас, баъд аз занаш қабул кард, мегӯяд: «Вақте ки бо як Шоҳиди Яҳува дар сафар будам, дар роҳ мошинаш вайрон шуд. Ӯ дар деҳаи наздикбуда ҳамимононашро ҷустуҷӯ кард ва онҳо барои шабгузаронӣ барои мо ҷои хоб пешниҳод карданд. Онҳо ба мо чунон ғамхорӣ карданд, ки мо гӯё аз айёми кӯдакӣ бо онҳо шинос ҳастем. Дар он маврид ман муҳаббати масеҳиро ҳис кардам, ки занам ҳамеша дар бораи он мегуфт». Дар Англия зане, ки 18 сол пас, баъд аз шавҳараш ҳақиқатро қабул мекунад, ба ёд меорад: «Шоҳидони Яҳува моро ба меҳмонӣ барои бо онҳо якҷоя хӯрок хӯрдан таклиф мекарданд. Ман ҳамеша ҳис мекардам, ки онҳо аз омадани ман хеле хурсанданд». Шавҳаре, ки дар ин мамлакат зиндагӣ дорад ва дар охир Шоҳиди Яҳува гашт, мегӯяд: «Аз он ки бародарону хоҳарон моро хабар мегирифтанд, ё ба хонаашон таклиф мекарданд ман фаҳмидам, ки онҳо хеле ғамхоранд. Махсусан вақте ки ман дар беморхона хоб рафта будам ғамхории онҳоро бештар ҳис кардам ва бисёриҳо ба хабаргирии ман омада буданд». Оё шумо низ метавонед бо ягон роҳ ба аъзоёни оилаи ҳамимоннабуда чунин таваҷҷӯҳ зоҳир кунед?

15, 16. Агар дигар аъзои оила ҳақиқатро қабул накунад, барои нигоҳ доштани хушбахтӣ чӣ ёрдам карда метавонад?

¹⁵ Албатта, нигоҳ накарда ба солҳои зиёди рафтори содиқона ва мавъизаи боодобонаамон на ҳамаи ҳамсарон, кӯдакон, волидон ё дигар хешовандонамон ҳақиқатро қабул хоҳанд кард. Баъзеҳо бепарво мемонанд ё бераҳмона муқобилият мекунанд (Мат. 10:35–37). Аммо вақте ки масеҳӣ хислатҳои Худоро зоҳир месозад, ин таъсири хеле хуб расонда метавонад. Шавҳаре, ки пеш ҳамимонамон набуд, мегӯяд: «Вақте ҳамсари имондор ин хислатҳои олиҷанобро зоҳир карданӣ мешавад, шумо намедонед, ки дар ақлу дили ҳамсари ҳамимоннабуда чӣ рӯй медиҳад. Барои ҳамин ҳеҷ вақт аз ҳамсари ҳамимоннабудаатон ноумед нашавед».

¹⁶ Ҳатто агар аъзои оила ҳақиқатро қабул накунад ҳам, барои имондор хушбахт будан имконпазир аст. Як хоҳар 21 сол мешавад, ки ба шавҳараш кӯмак карда истодааст, ки ҳақиқатро қабул кунад, аммо кӯшишҳои ӯ то ҳол бе натиҷаанд. Ӯ мегӯяд: «Бо кӯшиши ба Яҳува писанд омадан, бо нигоҳ доштани садоқатмандӣ ба Ӯ ва мустаҳкам гардондани рӯҳониятам ман хурсандиамро нигоҳ дошта метавонам. Иштироки ҳаматарафа дар фаъолияти рӯҳонӣ — омӯзиши шахсӣ, ташриф овардан ба ҷамъомад ва кӯмак кардан ба дигарон дар ҷамъомад — маро ба Яҳува наздиктар менамояд ва диламро муҳофизат мекунад» (Мас. 4:23).

РӮҲАФТОДА НАШАВЕД ВА КӮШИШРО ДАВОМ ДИҲЕД!

17, 18. Чӣ тавр масеҳие, ки бо аъзои ҳамимоннабудаи оилааш зиндагӣ мекунад, умедвор монда метавонад?

¹⁷ Агар шумо масеҳии содиқеду бо аъзоёни ҳамимоннабудаи оила зиндагӣ кунед, рӯҳафтода нашавед ва кӯшишро давом диҳед. Дар хотир доред, ки «Худованд ба хотири исми бузурги Худ қавми Худро тарк нахоҳад кард» (1 Подш. 12:22). То он даме ки шумо ба Худо содиқед, Ӯ бо шумост. (2 Вақоеънома 15:2-ро бихонед.) Барои ҳамин, «дар Худованд тасаллӣ» ёбед. Ва роҳи худро ба Худованд бисупоред ва ба Ӯ таваккал намоед (Заб. 36:4, 5). «Ҳамеша дуо гӯед» ва ба он имон дошта бошед, ки Падари пурмеҳри осмониамон ба шумо кӯмак карда метавонад, то ба ҳар душворӣ тоб оварда тавонед (Рум. 12:12).

¹⁸ Аз Яҳува рӯҳулқудс пурсед, то барои дар оила инкишоф додани сулҳу осоиштагӣ ба шумо кӯмак расонад (Ибр. 12:14). Агар ҳамин тавр амал кунед, мумкин аст, ки шумо ба аъзоёни ҳамимоннабудаи оилаатон таъсири хуб расонед. Шумо хушбахтӣ ва осоиштагии ботиниро эҳсос хоҳед кард, агар «ҳамаашро барои ҷалоли Худо ба ҷо оваред» (1 Қӯр. 10:31). Ҳамчунин эътимод дошта метавонед, ки бародарону хоҳарон муҳаббат зоҳир карда шуморо дастгирӣ мекунанд.

[Эзоҳҳо]

[Тасвир дар саҳифаи 30]

Барои фаҳмондани эътиқоди худ вақти муносибро интихоб кунед

[Тасвир дар саҳифаи 31]

Ба ҳамсароне, ки Шоҳиди Яҳува нестанд, ғамхорӣ зоҳир кунед