Барномаи нави анҷумани махсуси якрӯза
Мавзӯи барномаи анҷумани махсуси якрӯза дар соли хидматии 2009, ки бар Қӯлассиён 4:17 асос ёфтааст чунин аст: “Бохабар бош, то хидмататро ба ҷо оварӣ”. Мо, чун масеҳиён ба ин даъват ба таври ҷиддӣ назар мекунем. Мақсади мо ба Исо пайравӣ намуда, содиқона хидматамонро ба ҷо овардан аст. (Юҳ. 17:4). Павлуси расул низ дар ин ба мо намунаи хеле хуб гузошт. Ӯ бо қатъият қарор карда буд, ки хидмат ва вазифаи худро ба охир хоҳад расонд (Аъм. 20:24).
Баромади нозири ноҳиявӣ нишон хоҳад дод, ки чӣ гуна воизони гуногун дар хидмат аз ӯҳдаи душвориҳо мебароянд. Сипас дар нутқи “Он чизе ки коштаед бипарваред” диққат ба он равона карда мешавад, ки чӣ тавр мо ҳақиқатан ҳам ба онҳое ки ба ҳаёти ҷовидонӣ моиланд, кӯмаки худро расонида метавонем (Аъм. 13:48). Нотиқи даъватшуда аввал 2 Қӯринтиён 6:1–10-ро оят ба оят дар нутқи “Чӣ тавр мо худро чун ходимони Худо тавсия медиҳем.” муҳокима мекунад. Баъд аз нисфирӯзӣ ӯ бо нутқи “Хидмати худро хеле қадр намоед” баромад хоҳад кард. Бешубҳа, шумо аз шунидани нутқҳои “Хидмат ба пиру ҷавон хурсандӣ мебахшад” ва “Ҷавононе, ки хидматашонро ба ҷо меоранд” рӯҳбаланд хоҳед гашт. Хоҳишмандоне, ки дар яке аз анҷуманҳои омадаистода ба рамзи худро ба Худо бахшиданашон дар об таъмид гирифтанианд, бояд ҳар чӣ зудтар оиди ин ба садри масъул хабар диҳанд. Яке аз қисмҳои муҳими ҳамаи анҷуманҳои мо ин муҳокимаи «Бурҷи дидбонӣ» мебошад. Барои ҳамин бо худ маҷаллаеро биёред, ки он дар ҳафтаи гузаштани анҷумани махсуси якрӯза дида баромада мешавад.
Ҳамин тавр хидматамонро ба ҷо оварда, мо кӯшиш мекунем, то дигар кору машғулиятҳо ба иҷро кардани хидмате, ки Яҳува ба мо супоридааст, халал нарасонанд. Рӯҳбаландие, ки аз Навиштаҳо дар ин анҷумани махсуси якрӯза дода мешавад, бояд ба мо кӯмак расонад, то мо бо чӣ банд буданамонро дарк намоем. Ба туфайли ин мо диққатамонро ба хидмат равона сохта, кӯшиш хоҳем кард, то онро пурра ба ҷо оварем.