Сӯҳбат дар асоси Китоби Муқаддас

Барои бо одамон дар асоси Китоби Муқаддас сӯҳбат намудан, тайёрӣ дидан зарур аст. Мулоҳиза ронед, ки чӣ тавр оятҳои дар поён овардашудаи Навиштаҳоро ҳангоми сӯҳбат истифода бурдан мумкин аст. Фикрҳое, ки бо оятҳои Китоби Муқаддас оварда шудаанд, танҳо барои намуна мебошад. Шумо метавонед пешниҳодоти зерин ё фикрҳои худро истифода баред:

◼ «Вақте аз одамон мепурсанд, ки аз ҳама шахси обрӯманд дар таърих кӣ буд, бисёриҳо ҷавоб медиҳанд, ки — Исо–пайғамбар. Шумо бо ин фикр розиед?

Матто 16:13, 14 — Чуноне ки дар замони Исо–пайғамбар ақидаҳои гуногун ва баъзан фикрҳои мухталиф вуҷуд доштанд, имрӯз низ дар бораи ӯ чунин ақида вуҷуд дорад.

Юҳанно 17:3 — Дар ин ҷо сабаби асоснок оварда шудааст, ки чаро дар бораи Исо ҳақиқатро донистан зарур аст».

◼ «Имрӯз талоқ ё ҷудошавӣ як одати муқаррарӣ гаштааст. Ба фикри шумо, оё ҳамсарон пеш аз ҷудошавӣ ҳамаи вазъиятҳоро ба назар мегиранд?

Масалҳо 14:15 — Навиштаҳои Муқаддас маслиҳат медиҳад, ки дурандеш бошем ва қарори худро ҳаматарафа бисанҷем.

Ишаъё 48:17, 18 — Истифода бурдани маслиҳатҳои Китоби Муқаддас танҳо фоида меоранд».