Намуна барои пешниҳодот

Сар кардани омӯзиши Китоби Муқаддас дар якум шанбеи моҳи май

«Ба назари шумо дин сабаби зиёд шудани муҳаббату сулҳҷӯӣ мегардад ё бадбинию зӯроварӣ? [Ба ҷавоб гӯш диҳед.] Бешубҳа, дар аксари динҳо одамони самимӣ ҳастанд, лекин нигоҳ накарда ба ин, иҷрошавии суханони зеринро дар рӯзҳои мо дидан мумкин аст. [Матто 24:7, 12–ро хонед.] Худованд ният дорад, ки чунин душвориҳоро ҳал кунад ва мехоҳад, ки ҳама аз ниятҳои Ӯ бохабар бошанд. [1 Тимотиюс 2:3, 4–ро хонед.] Барои гирифтани “дониши ростӣ” ба мо зарур аст, ки Китоби Муқаддасро омӯзем». Маслиҳат кунед, ки дафъаи оянда омада, саволи зеринро муҳокима хоҳед кард: «Ҳақиқат дар бораи Худо чӣ гуна аст?»

Сӯҳбат дар асоси Китоби Муқаддас

◼ Имрӯзҳо бо касе ки сӯҳбат накунӣ, мефаҳмӣ, ки ӯ борҳо бо муносибати беадолатона рӯ ба рӯ шудааст. Ба фикри шумо, оё роҳи ҳалли ин масъала вуҷуд дорад, яъне бартараф сохтани беадолатӣ имконпазир аст?

Забур 145:3 — Ягон роҳбари инсонӣ қудрат надорад, ки беадолатиро пурра бартараф созад.

Ишаъё 11:3, 4 — Дар Китоби Муқаддас оиди ҳокиме гуфта шудааст, ки ба тамоми беадолатиҳо хотима мебахшад.

◼ Рафтори аксари одамонро дида, гуфтан мумкин аст, ки онҳо фардояшонро фикр намекунанд. Пас, мо бояд чӣ кор кунем, то қарорҳоямон натанҳо имрӯз, балки дар оянда ҳам ба мо фоида биёранд?

Масалҳо 22:3 — Пеш аз он ки қароре қабул кунем, дар бораи оқибатҳои он нағз фикр кардан даркор аст.

Масалҳо 14:12 — Фикр накарда, аз пайи дигарон рафтан на ҳама вақт дуруст аст, зеро чунин тарзи рафтор метавонад ба зарари мо бошад.