Дувоздаҳ сабаб барои мавъиза кардан
Аз рӯи кадом сабабҳо мо хона ба хона мавъиза мекунем ва омӯзиши Китоби Муқаддас мегузаронем? Оё сабаби асосӣ ин аст, ки одамони самимӣ роҳи ҳаётро ёфта тавонанд? (Мат. 7:14). Дар қатори дувоздаҳ сабабҳои дар поён овардашуда наҷот додани одамон дар ҷои аввал мебошад, лекин ин асосӣ нест. Ба фикри шумо, аз ин дувоздаҳ сабабҳо кадомаш барои иштирок дар мавъиза муҳимтар мебошад?
1. Мавъиза барои наҷот додани одамон кӯмак мерасонад (Юҳ. 17:3).
2. Ба воситаи он шарирон огоҳ карда мешаванд (Ҳиз. 3:18, 19).
3. Ба туфайли он пешгӯиҳои Китоби Муқаддас иҷро мешаванд (Мат. 24:14).
4. Он аз адолати Худо шаҳодат медиҳад. Ҳеҷ кас гуфта наметавонад, ки Яҳува ба шарирон барои тавба кардан имконият надода онҳоро нест кард (Аъм. 17:30, 31; 1 Тим. 2:3, 4).
5. Он ба мо имкон медиҳад, то ба одамон, ки бо хуни Исо харида шудаанд, аз ҷиҳати рӯҳонӣ кӯмак расонда, қарзи худро адо кунем (Рум. 1:14, 15).
6. Ба туфайли мавъиза мо аз хуни одамон озод мешавем (Аъм. 20:26, 27).
7. Он барои наҷот ёфтани худи мо муҳим аст (Ҳиз. 3:19; Рум. 10:9, 10).
8. Он муҳаббати моро нисбати одамон нишон медиҳад (Мат. 22:39).
9. Он аз итоаткории мо ба Яҳува ва Писари Ӯ шаҳодат медиҳад (Мат. 28:19, 20).
10. Он қисми ибодати мо мебошад (Ибр. 13:15).
11. Ба воситаи он мо муҳаббатамонро ба Худо иброз мекунем (1 Юҳ. 5:3).
12. Ба туфайли он исми Яҳува муқаддас мегардад (Иш. 43:10–12; Мат. 6:9).
Албатта, барои мавъиза кардан боз дигар сабабҳо вуҷуд доранд. Масалан, мавъиза имони моро мустаҳкам мегардонад ва ба мо имкон медиҳад, ки бо Худо ҳамкорӣ кунем (1 Қӯр. 3:9). Лекин сабаби аз ҳама муҳимтарин барои мавъиза кардан ин 12-ум мебошад. Новобаста аз он ки одамон моро гӯш мекунанд ё не, кори мавъиза исми Худоро муқаддас мегардонад ва ба Яҳува имкон медиҳад, ки ба бадгӯи худ ҷавоб диҳад (Мас. 27:11). Дар ҳақиқат, мо барои таълим додан ва беист мавъиза кардан сабабҳои хеле хуб дорем (Аъм. 5:42).