Чӣ тавр ба хоҳишҳои нодуруст дастболо шавем?

1. Ҳама одамони нокомил чӣ душворӣ доранд?

ОЁ БОРЕ дар дилатон майли хатокорӣ пайдо шуда буд? Агар чунин бошад, хулоса накунед, ки озмоиши шумо аз озмоиши дигарон вазнинтар аст. Дар Китоби Муқаддас гуфта мешавад: «Васвасаҳое, ки шумо бо онҳо рӯ ба рӯ мешавед, васвасаҳои одии инсониянд» (1 Қӯр. 10:13). Аз ин оят маълум мешавад, ки озмоише, ки шумо доред, дигарон ҳам доранд. Лекин шумо дар мубориза бо васвасаҳо танҳо нестед. Бо ёрдами Яҳува шумо ғалаба ба даст меоред.

2. Баъзе масеҳиёну омӯзандагон бо чӣ гуна васвасаҳо мубориза мебаранд? (Ҳамчунин ба расмҳо нигаред.)

² Ҳамчунин дар Китоби Муқаддас гуфта мешавад: «Ҳар кас саргарм ва фирефтаи хоҳишу ҳавасҳои худ шуда ба озмоиш дучор мегардад» (Яъқ. 1:14). Ҳар одам фирефтаи сустиҳои худаш мешавад. Масалан, баъзе масеҳиён бо хоҳиши зино кардан мубориза мебаранд, дигарон бошанд, бо хоҳишҳои ҳамҷинсбозӣ. Касоне, ки тамошои порнографияро бас кардаанд, дилашон мекашад, ки ба одати пешинаашон баргарданд. Чунин душвориҳо ҳамчунин ба касоне, ки арақхӯрию нашъакаширо партофтанд, шинос аст. Ин танҳо якчанд хоҳишест, ки баъзе масеҳиён ва омӯзандагон доранд. Павлуси расул ҳам муборизаву талошҳои худро дошт. Ӯ навишта буд: «Вақте ки дуруст рафтор кардан мехоҳам, дар худ майли бадеро пай мебарам» (Рум. 7:21). Ин фикр гоҳе аз дили мо ҳам мегузарад.

3. Агар дар дили одам хоҳишҳои нодуруст пайдо шудан гирад, шояд, ба чӣ хулоса ояд?

³ Агар дар дилатон доимо фикрҳои нодуруст пайдо шудан гирад, шояд, фикр кунед, ки нотавонед ва барои мубориза қуввататон намерасад. Ё, шояд, гумон кунед, ки аз шумо бӯйи умеде нест ва Яҳува фақат барои пайдо шудани хоҳиши нодуруст аз шумо рӯ гардондааст. Лекин ҳамаи ин фикрҳо нодуруст аст. Барои чӣ? Барои ҷавоб ёфтан дар ин мақола ду савол оварда шудааст: 1) Чаро дар дили мо ҳиссиёти нотавонию беумедӣ пайдо мешавад? 2) Чӣ тавр бо хоҳишҳои нодурустамон мубориза барем?

ШАЙТОН ЧӢ МЕХОҲАД?

4. a) Шайтон мехоҳад, ки мо ҳангоми васвасаҳо чӣ фикр кунем? б) Мо аз куҷо медонем, ки ба хоҳишҳои нодуруст дастболо шуда метавонем?

⁴ Шайтон мехоҳад мо фикр кунем, ки барои муборизаи хоҳишҳои нодуруст зӯрамон намерасад. Исо инро медонист. Барои ҳамин ӯ пайравонашро таълим дод, ки чунин дуо гӯянд: «Нагузор, ки ба васваса афтем, балки моро аз Шайтон халос кун» (Мат. 6:13). Шайтон даъво мекунад, ки, агар одам бо васваса дучор шавад, ӯ аз Яҳува рӯ мегардонад (Айюб 2:4, 5). Барои чӣ ӯ ин хел фикр мекунад? Чунки худаш фирефтаи хоҳишҳояш гашта, ба Яҳува зид баромад. Аз афташ, ӯ фикр мекунад, ки ҳама мисли ӯянд — ҳамин ки бо васваса дучор шаванд, аз Яҳува рӯ мегардонанд. Шайтон ҳатто гумон дошт, ки Писари комили Худо ба доми васваса меафтад (Мат. 4:8, 9). Биёед як фикр кунем: оё дар ҳақиқат, мо дар пеши хоҳишҳои нодуруст нотавонем? Ҳеҷ гоҳ! Мо бо суханони Павлуси расул розием, ки гуфта буд: «Бо ёрии Оне, ки ба ман қувват мебахшад, ҳама чиз аз дастам меояд» (Флп. 4:13).

5. Аз куҷо медонем, ки Яҳува моро дар пеши хоҳишҳои нодурустамон оҷизу нотавон намеҳисобад?

⁵ Баръакси Шайтон Яҳува дилпур аст, ки мо ба хоҳишҳои нодурустамон дастболо шуда метавонем. Мо инро аз куҷо медонем? Яҳува пешгӯйӣ карда буд, ки мардуми сершумор ба ӯ содиқ монда, аз азоби азим мегузаранд. Яҳува, ки дурӯғ гуфта наметавонад, мегӯяд, ки якчанд кас нею одамони зиёде, ки «либосҳои худро бо хуни Барра шуста, сафед кардаанд», ба дунёи нав медароянд. Ин маънои онро дорад, ки акнун онҳо дар назари Яҳува поканд (Ошкор. 7:9, 13, 14). Чи хеле мебинем, Яҳува моро дар пеши хоҳишҳои нодуруст оҷизу нотавон намеҳисобад.

6, 7. Чаро Шайтон мехоҳад, ки дар муборизаи васвасаҳо мо умедамонро аз даст диҳем?

⁶ Шайтон мехоҳад, ки мо на танҳо худро нотавон ҳисобем, балки аз Худо низ умедамонро канем. Ӯ дар дили мо фикреро мекорад, ки гӯё Яҳува барои хоҳиши нодуруст доштанамон аз мо рӯ мегардонад. Чаро Шайтон мехоҳад, ки мо ин тавр фикр кунем? Ӯ орзу дорад моро ҳамранги худ созад. Беҳуда намегӯянд: «Шайтон ноумед, банда баумед». Яҳува Шайтонро барои ҳаёти абадӣ лоиқ намебинад (1 Мӯсо 3:15; Ошкор. 20:10). Барои ҳамин, вақте ӯ мебинад, ки мо умеди ҷовидона зистан дорем, ин умедамонро кашида гирифтанӣ мешавад. Ӯ ба мо ҳасад мебарад. Нагузоред, ки Шайтони ҳасадхӯр ба ин мақсадаш расад. Охир, дар Китоби Муқаддас гуфта мешавад, ки Яҳува ба мо дасти ёрияшро дароз мекунад ва ӯ «нобуд шудани касеро намехоҳад. Хости ӯ ин аст, ки ҳама ба тавба рӯ оранд» (2 Пет. 3:9).

⁷ Пас, агар дар муборизаи хоҳишҳои нодуруст мо худро беумеду нотавон ҳис кунем, табъи дили Шайтон амал мекунем. Дар ёд доштани ин дастамонро дар ҷанг бо Шайтон қавитар мекунад (1 Пет. 5:8, 9).

ОҚИБАТИ НОКОМИЛӢ

8. Боз чӣ дасти моро дар мубориза бо фикрҳои нодуруст суст мекунад? (Забур 51:5). (Ҳамчунин ба «Маънои баъзе калимаву ибора» нигаред.)

⁸ Ғайр аз Шайтон сабаби дигаре ҳаст, ки моро дар муборизаи хоҳишҳои нодуруст сусту ноумед мегардонад. Ин чист? Нокомиливу гуноҳ, ки аз Одаму Ҳавво мерос гирифтаемa. (Айюб 14:4; Забур 51:5-ро хонед.)

9, 10. a) Одаму Ҳавво баъди гуноҳ карданашон чӣ ҳис карданд? (Ҳамчунин ба расм нигаред.) б) Гуноҳи меросгирифтаамон ба мо чӣ хел таъсир мекунад?

⁹ Ба ёд оред, ки баъди гуноҳ кардан Одаму Ҳавво чӣ ҳис карданд. Баъди ба Яҳува беитоатӣ кардан онҳо баҷо шуда, баданашонро пӯшондан хостанд. Дар ин бора дар «Назари амиқ ба Навиштаҳо» гуфта мешавад: «Гуноҳ чунин самар овард: азоби виҷдон, хавотирӣ, норозигӣ аз худ ва шарм». Одаму Ҳавво гӯё дар хонае маҳкам шуданд, ки танҳо чор ҳуҷра дошт: азоби виҷдон, хавотирӣ, норозигӣ аз худ ва шарм. Онҳо метавонистанд аз як ҳуҷра ба ҳуҷраи дигар гузаранд, лекин аз хонаи нокомилӣ баромадан барояшон номумкин буд.

¹⁰ Вазъияти мо аз вазъияти Одаму Ҳавво фарқ мекунад. Товон моро аз гуноҳҳоямон пок карда, ба мо виҷдони тоза мебахшад. Одаму Ҳавво бошанд, аз атои товон маҳруманд (1 Қӯр. 6:11). Ба ҳар ҳол мо низ мисли онҳо дар чор ҳуҷраи нокомилӣ бандем: азоби виҷдон, хавотирӣ, норозигӣ аз худ ва шарм. Ба гуфти Китоби Муқаддас гуноҳ ҳатто «бар онҳое, ки мисли Одам гуноҳ» накардаанд, таъсири сахт мекунад (Рум. 5:14). Лекин мо набояд фикр кунем, ки аз дасти нокомилӣ мо кори дуруст карда наметавонем ва ба оянда ягон умед надорем. Мо аз ин фикрҳои нодуруст халос шуда метавонем. Чӣ тавр?

11. Агар нотавонӣ ҳис кунем, мо бояд чӣ кор кунем ва барои чӣ? (Румиён 6:12).

¹¹ Агар мо ҳис кунем, ки дар муборизаи хоҳишҳои нодуруст нотавонем, ин «овоз»-и ҷисми гунаҳкорамон аст ва мо набояд ба он гӯш диҳем. Барои чӣ? Дар Китоби Муқаддас гуфта мешавад, ки мо набояд гузорем, ки гуноҳ бар мо «ҳукмронӣ кунад». (Румиён 6:12-ро хонед.) Пас, шумо маҷбур нестед, ки ғуломи майлҳои нопок бошед (Ғал. 5:16). Яҳува бовар дорад, ки шумо ба ҳар васваса дастболо шуда метавонед. Агар ӯ бовар намедошт, аз мо ин чизро хоҳиш намекард (5 Мӯсо 30:11–14; Рум. 6:6; 1 Тас. 4:3). Маълум мешавад, ки мо дар муборизаи хоҳишҳои нодуруст сусту нотавон нестем.

12. Гоҳе дили нокомиламон чӣ садо мебарорад ва чаро набояд ба овозаш гӯш диҳем?

¹² Ҷисми гунаҳкорамон ҳар хел овоз мебарорад. Гоҳе он мегӯяд: «Дар дили ту хоҳишҳои нодуруст пайдо мешавад, барои ҳамин Яҳува аз ту рӯй мегардонад». Ин дурӯғи маҳз аст. Биёед ба садои дили нокомиламон гӯш надиҳем. Охир, Яҳува медонад, ки мо ба гуноҳ майл дорем (Заб. 103:13, 14). Ӯ дар бораи мо «ҳама чизро медонад» — Яҳува медонад, ки гуноҳ ба ҳар яки мо чӣ хел таъсир мекунад (1 Юҳ. 3:19, 20). То даме ки бо хоҳишҳои нодурустамон мубориза мебарем, Яҳува моро пок меҳисобад. Чаро мо аз ин дилпурем?

13, 14. Агар дар мо хоҳишҳои нодуруст пайдо шавад, оё Яҳува аз мо рӯ мегардонад? Фаҳмонед.

¹³ Дар Китоби Муқаддас гуфта мешавад, ки корҳои нодуруст дигар ҳастанду хоҳишҳои нодуруст дигар. Корҳои нодуруст дар ихтиёри моянду хоҳишҳои нодуруст бошанд, гоҳе берун аз ихтиёри мо пайдо мешаванд. Масалан, дар асри як баъзе масеҳиёни Қӯринт то масеҳӣ шуданашон ҳамҷинсбоз буданд. Павлус гуфтааст: «Баъзеи шумо ҳамин хел ҳам будед». Оё баъди таъмид гирифтанашон он масеҳиён аз ин хоҳишҳои нодуруст халос шуданд? Ба гумон аст, зеро чунин одатҳо решаҳои чуқур доранд. Лекин, агар масеҳӣ худдорӣ карда, аз рӯйи хоҳишҳояш амал намекард, ризои Яҳуваро ба даст меоварду дар назари ӯ пок мемонд (1 Қӯр. 6:9–11). Агар шумо низ ҷилави нафсатонро маҳкам доред, розигии Яҳуваро ба даст меоред.

¹⁴ Бо кадом майлҳои нодурусте мубориза набаред, шумо аз онҳо зӯр баромада метавонед. Ҳатто агар онҳоро як ба як решакан карда натавонед, шумо худдорӣ карда, аз пайи «ҳавасҳои ҷисм ва фикрҳои худ» намеравед (Эфс. 2:3). Бо ёрии кадом маслиҳатҳо ба хоҳишҳои нодурустамон дастболо шавем?

ЧӢ ТАВР ҒОЛИБ ОЕМ?

15. Чаро дар муборизаи хоҳишҳои нодуруст худро сафед накунем?

¹⁵ Барои ба хоҳишҳои нодуруст дастболо шудан мо бояд сустиҳои худро тан гирем. Худро бо «андешаронии бардурӯғ» фиреб надиҳем (Яъқ. 1:22). Хуб нест, ки душвориямонро бо чашми кам бинем ва гӯем: «Дигарон аз ман бисёртар менӯшанд». Ҳамчунин мо набояд гуноҳро ба гардани дигарон бор карда гӯем: «Агар ҳамсарам ба ман меҳру навозиши бештар мекард, ман ҳеҷ гоҳ порнография тамошо намекардам». Ин тавр карда, шумо дарро барои васвасаҳо калонтар мекушоед. Барои ҳамин рафтори нодурустатонро, ҳатто дар фикр, сафед накунед. Худро барои рафторатон ҷавобгар донед (Ғал. 6:7).

16. Боз чӣ тавр дурусткориро ёд гирем?

¹⁶ Ғайр аз тан гирифтани сустиҳо қарор кунед, ки ба васвасаҳо дода намешавед (1 Қӯр. 9:26, 27; 1 Тас. 4:4; 1 Пет. 1:15, 16). Худро нағз омӯзед. Сустии шумо чист? Кай бароятон ба васвасаҳо муқобилат кардан душвор аст? Масалан, вақте мондаед ё нисфи шаб? Дурандеш бошед ва аз худ пурсед: «Дар сари роҳам кадом васвасаҳо пайдо шуданаш мумкин? Ман бояд кадом қадамҳоро гузорам?» Беҳтараш пеш аз пайдо шудани васваса худро тайёр кунед (Пнм. 22:3).

17. Мо аз Юсуф чӣ ёд мегирем? (1 Мӯсо 39:7–9). (Ҳамчунин ба расмҳо нигаред.)

¹⁷ Мисоли Юсуфро ба ёд биёред. Вақте зани Фӯтифар ӯро васваса карданӣ шуд, Юсуф чӣ тавр рафтор кард? Юсуф дархости ӯро дарҳол ва боқатъият рад кард. (1 Мӯсо 39:7–9-ро хонед.) Мо аз ин чӣ меомӯзем? Юсуф пешакӣ медонист, ки бо зани каси дигар чӣ тавр рафтор мекунад. Шумо низ пешакӣ қарор кунед, ки ҳангоми васваса чӣ тавр амал мекунед ва ҳар вақте ки бо васваса дучор мешавед, шумо худро гум намекунед. Дуруст рафтор кардан бароятон осонтар мешавад, чунки шумо пешакӣ медонед, ки чӣ тавр рафтор мекунед.

«ХУДРО ПАЙВАСТА БИСАНҶЕД»

18. Мо чӣ тавр бар хоҳишҳои нодуруст дастболо шуда метавонем? (2 Қӯринтиён 13:5).

¹⁸ Барои ба хоҳишҳои нодуруст дастболо шудан ба мо даркор аст, ки «худро пайваста» бисанҷем. (2 Қӯринтиён 13:5-ро хонед.) Зарур аст, ки фикру рафторамонро тафтиш карда истем ва, агар лозим ояд, ислоҳ кунем. Масалан, ҳатто вақте ягон васвасаро рад карда тавонем, аз худ пурсидан мумкин аст: «Оё ман дарҳол амал кардам?» Агар ба назаратон тобад, ки дарҳол амал накардед, зиқ нашавед. Ҳаракат кунед, ки дафъаи оянда барои ҳимояи худ беҳтар омода шавед. Ба худ чунин саволҳо диҳед: «Оё метавонам васвасаро зудтар рад кунам? Оё вақтхушиҳое, ки ман интихоб мекунам, муборизаи маро душвортар намекунанд? Вақте саҳнаҳои бадахлоқӣ ба чашмам меафтанд, оё ман дарҳол рӯямро мегардонам? Оё ман мефаҳмам, ки заҳмати худдорӣ ва итоаткорӣ ба Яҳува ба фоидаи худам аст?» (Заб. 101:3).

19. Чӣ тавр қадамҳои хурди бехирадона муборизаи моро бо хоҳишҳои нодуруст душвортар мегардонад?

¹⁹ Худро сафед накунед. Дар Китоби Муқаддас гуфта мешавад: «Дил аз ҳама чиз маккортар ва ба ҳар кори хатарнок тайёр аст» (Ирм. 17:9). Исо гуфта буд, ки аз дил «фикрҳои бад» мебароянд (Мат. 15:19). Масалан, шахсе, ки тамошои порнографияро бас кардааст, метавонад фикр кунад, ки аз хатари васваса дар амон аст. Шояд, ӯ гумон кунад, ки тамошои расмҳои шаҳватангез зараре надорад, агар дар онҳо одамони луч набошад. Ё мумкин ӯ чунин хулоса кунад: «Агар ман дар бораи чизҳои нодуруст каме фикр кунам, чӣ бадӣ дорад? Ин фақат фикр аст-ку». Дили чунин одам аллакай барои қонеъ кардани нафсаш нақша мекашад (Рум. 13:14). Дар ёд доред, ҳатто қадамҳои хурд, метавонад ба хатари калон оварда расонадb. Ягон майда ҳам рафтори бадро дар дилатон сафед накунед.

20. Дар оянда мо чӣ умед дорем ва чӣ тавр имрӯз Яҳува ба мо ёрдам мекунад?

²⁰ Чи хеле фаҳмидем, бо дастгирии Яҳува мо ба озмоишҳо муқобилат карда метавонем. Меҳрубонии Яҳува бошад, бароямон дари ҳаёти ҷовидонаро боз кард. Дар дунёи нав мо ба Яҳува бо фикру дили пок хизмат карда метавонем. То омадани он вақт мо бояд муборизаро бо хоҳишҳои нодуруст давом диҳем. Барои ин Яҳува ҳам умеду ҳам тавоноӣ мебахшад. Бо ёрдами ӯ мо, албатта, ғолиб меоем!