Вақти қарорҳои муҳим баровардан мо бояд «аз пайи фаҳмидани хости Яҳува» бошем ва мувофиқи он амал кунем (Эфс. 5:17). Вақте мо аз Китоби Муқаддас принсипҳоеро меёбем, ки ба вазъияти мо дахл доранд, дар он масъала аз Худо маслиҳат мепурсем. Вақте ин принсипҳоро ба кор мебарем, қарорҳои беҳтар мекунем. Душмани мо, Шайтони бадкор, мехоҳад моро бо кору бори ин ҷаҳон чунон саргарм кунад, ки барои хизмати Худо вақтамон намонад (1 Юҳ. 5:19). Чунин шуданаш мумкин аст, ки масеҳӣ пулу мол, маълумоти ҷаҳонӣ ё мансабу мартабаро аз хизмати Яҳува баландтар гузорад. Агар ӯ ба ин роҳ диҳад, маълум мешавад, ки фикрронии ин ҷаҳон ба сараш таъсир карда истодааст. Албатта, ин чизҳои номбурда ба худии худ бадие надоранд, аммо ҳеҷ гоҳ онҳоро дар ҷойи аввали ҳаётамон набояд монд. w24.03 саҳ. 24, сарх. 16, 17

Ба ду фикри муҳими таронаи дар боло овардашуда диққат кунед: 1) росткорон низ бо мушкилиҳо рӯ ба рӯ мешаванд; 2) Яҳува моро аз озмоишҳоямон халос мекунад. Чӣ тавр халос мекунад? Яке аз роҳҳо ин аст, ки Яҳува кумак мекунад, то дар ин замона воқеъбин бошем. Ҳарчанд ӯ ваъда медиҳад, ки аз хизматаш мо хурсандӣ мегирем, ҳамзамон кафолат намедиҳад, ки зиндагии имрӯзаи мо бе мушкилӣ мешавад (Иш. 66:14). Яҳува маслиҳат медиҳад, ки мо ба оянда назар дӯзем,— ба ояндае, ки ҷовидона зиндагӣ карда метавонем (2 Қӯр. 4:16–18). Вале то омадани он рӯз Яҳува кумак мекунад, ки мо хизматашро давом диҳем (Нолаҳо 3:22–24). Мо аз намунаи хизматгорони содиқи пешин ва имрӯзаи Яҳува чӣ меомӯзем? Мо мефаҳмем, ки хизматгорони Худо бо мушкилиҳои ғайричашмдошт рӯ ба рӯ шуда метавонанд. Вале, агар шахс ба Яҳува таваккал намояд, Худо ҳатман ӯро дастгирӣ мекунад (Заб. 55:22). w23.04 саҳ. 14, 15, сарх. 3, 4

Юсуфу Марям ба ҳокимиятҳои боло итоат карда, ба мо намунаи хуб гузоштанд, ҳатто вақте барояшон хеле душвор буд (Луқ. 2:1–6). Ҳангоме ки Марям қариб нӯҳмоҳа ҳомиладор буд, итоаткории ӯву Юсуф озмуда шуд. Қайсар Авғустус фармон баровард, ки тамоми сокинони Рум саршуморӣ шаванд. Юсуфу Марям бояд 150 километр роҳҳои теппаю пастиҳоро тай карда, ба Байт-Лаҳм мерафтанд. Ин сафари онҳо беҳад ноқулай буд, махсусан барои Марям. Ҳамсарон, шояд, аз ҳоли кӯдак низ хавотир буданд. Агар дар роҳ нохост Марямро дард гирад-чӣ? Охир, ин ҳаёти Масеҳи ояндаро зери хатар мегузорад. Оё Юсуфу Марям ин вазъиятҳоро баҳона карда, аз қарори ҳокимият саркашӣ карданд? Юсуфу Марям ба ташвишҳояшон нигоҳ накарда ба ин қонун гӯш доданд. Яҳува бошад, фармонбардории онҳоро баракат дод. Марям сиҳату саломат ба Байт-Лаҳм расид ва кӯдаки солимро ба дунё овард. Ҳамин тавр пешгӯйии Китоби Муқаддас иҷро шуд (Мико 5:2). w23.10 саҳ. 8, сарх. 9; саҳ. 9, сарх. 11, 12