Вақте ҳокимиятдорон аз мо талаб мекунанд, ки мавъиза карданро бас кунем, мо мисли шогирдони Исо амал мекунем. Мо метавонем дилпур бошем, ки Яҳува дар иҷрои таъйинотамон ба мо кумак мекунад. Барои ҳамин аз ӯ дар дуо далерӣ ва хирад пурсед. Аз Яҳува кумак пурсед, ки дар мушкилиҳо истодагӣ кунед. Бисёри мо аз беморӣ, мушкилии равонӣ, марги шахси наздик, вазъияти душвор дар оила, озору азият ё дигар чизҳо азоб мекашем. Вабои оламгир ва ҷангҳо бошанд, бори бисёри ин мушкилиҳоро бароямон боз ҳам вазнин кардаанд. Дилатонро ба Яҳува холӣ кунед. Дар бораи вазъияти худ ба ӯ тавре гӯед, ки ба дӯсти ҷониатон мегуфтед. Боварӣ дошта бошед, ки Яҳува бар манфиати шумо «амал хоҳад кард» (Заб. 37:3, 5). Пайваста дуо гуфтан кумак мекунад, ки «дар азобҳо истодагӣ» намоем (Рум. 12:12). Яҳува медонад, ки хизматгоронаш чӣ мушкилиҳоро аз сар мегузаронанд. Вақте онҳо аз ӯ мадад металабанд, ӯ«фиғони онҳоро мешунавад» (Заб. 145:18, 19). w23.05 саҳ. 5, 6, сарх. 12–15

Вақти қарорҳои муҳим баровардан мо бояд «аз пайи фаҳмидани хости Яҳува» бошем ва мувофиқи он амал кунем (Эфс. 5:17). Вақте мо аз Китоби Муқаддас принсипҳоеро меёбем, ки ба вазъияти мо дахл доранд, дар он масъала аз Худо маслиҳат мепурсем. Вақте ин принсипҳоро ба кор мебарем, қарорҳои беҳтар мекунем. Душмани мо, Шайтони бадкор, мехоҳад моро бо кору бори ин ҷаҳон чунон саргарм кунад, ки барои хизмати Худо вақтамон намонад (1 Юҳ. 5:19). Чунин шуданаш мумкин аст, ки масеҳӣ пулу мол, маълумоти ҷаҳонӣ ё мансабу мартабаро аз хизмати Яҳува баландтар гузорад. Агар ӯ ба ин роҳ диҳад, маълум мешавад, ки фикрронии ин ҷаҳон ба сараш таъсир карда истодааст. Албатта, ин чизҳои номбурда ба худии худ бадие надоранд, аммо ҳеҷ гоҳ онҳоро дар ҷойи аввали ҳаётамон набояд монд. w24.03 саҳ. 24, сарх. 16, 17

Ба ду фикри муҳими таронаи дар боло овардашуда диққат кунед: 1) росткорон низ бо мушкилиҳо рӯ ба рӯ мешаванд; 2) Яҳува моро аз озмоишҳоямон халос мекунад. Чӣ тавр халос мекунад? Яке аз роҳҳо ин аст, ки Яҳува кумак мекунад, то дар ин замона воқеъбин бошем. Ҳарчанд ӯ ваъда медиҳад, ки аз хизматаш мо хурсандӣ мегирем, ҳамзамон кафолат намедиҳад, ки зиндагии имрӯзаи мо бе мушкилӣ мешавад (Иш. 66:14). Яҳува маслиҳат медиҳад, ки мо ба оянда назар дӯзем,— ба ояндае, ки ҷовидона зиндагӣ карда метавонем (2 Қӯр. 4:16–18). Вале то омадани он рӯз Яҳува кумак мекунад, ки мо хизматашро давом диҳем (Нолаҳо 3:22–24). Мо аз намунаи хизматгорони содиқи пешин ва имрӯзаи Яҳува чӣ меомӯзем? Мо мефаҳмем, ки хизматгорони Худо бо мушкилиҳои ғайричашмдошт рӯ ба рӯ шуда метавонанд. Вале, агар шахс ба Яҳува таваккал намояд, Худо ҳатман ӯро дастгирӣ мекунад (Заб. 55:22). w23.04 саҳ. 14, 15, сарх. 3, 4