Wanneer die kinderjare verlore gaan

“Om kind te wees, is die mees basiese mensereg van kinders.”—“The Hurried Child.”

JY SAL waarskynlik saamstem dat alle kinders betreklik sorgvrye en onskuldige kinderjare moet hê. Dit is nietemin ’n betreurenswaardige feit dat so ’n lewe buite die bereik van talle jong seuns en meisies is. Dink net aan die duisende, miskien miljoene, kinderdrome wat verpletter word wanneer kinders oorlogslagoffers word. Dink ook aan al daardie kinders wie se lewe verwoes word deur slawerny of mishandeling.

Vir die meeste van ons is dit moeilik om ons voor te stel hoe ’n kind voel wanneer hy gedwing word om op straat te lewe omdat hy daar veiliger voel as by die huis. Juis wanneer hulle al die liefde en beskerming nodig het wat hulle kan kry, moet sulke kinders leer om hulle man te staan teen gewetenlose persone wat daarop uit is om hulle te misbruik. Baie dikwels is dit die kinderjare wat in ons moeilike tye in die slag bly.

“Ek wens ek kan my kinderjare terugkry”

Carmen, wat 22 jaar oud is, se kinderjare was moeilik.a Sy en haar suster is gedwing om op straat te woon om weg te kom van hulle pa wat hulle mishandel het en hulle ma wat hulle verwaarloos het. Ondanks die gevare van so ’n lewe, kon albei meisies van die slaggate vermy waarin soveel wegloopkinders trap.

Carmen treur nogtans oor haar verlore kinderjare, want sy kan nie onthou dat sy ooit kind was nie. “Ek was ’n kleuter en die volgende oomblik ’n 22-jarige volwassene, met niks tussenin nie”, sê sy. “Nou is ek getroud en het ek my eie kind, maar ek wens ek kan die dinge doen wat klein dogtertjies doen, soos om met poppe te speel. Ek wil ouers hê wat my liefhet en drukkies gee. Ek wens ek kan my kinderjare terugkry.”

Daar is baie kinders wat hulle in dieselfde benarde situasie bevind as waarin Carmen en haar suster was. Hulle woon op straat en is in werklikheid van hulle kinderjare beroof. Baie van hulle pleeg misdade om aan die lewe te bly. Nuusberigte en statistiek toon dat kinders op ’n ontstellende jong ouderdom by misdaad betrokke raak. Daar is nog iets wat hierdie probleem vererger: Baie meisies word in hulle tienerjare ouers—terwyl hulle self nog kind is.

’n Verskuilde maatskaplike krisis

Dit is nie verbasend dat al hoe meer kinders hulle uiteindelik in pleegsorg bevind nie. ’n Hoofartikel in die koerant Weekend Australian het gesê: “’n Krisis in pleegsorg het ons ongemerk ingehaal. Meer kinders uit gebroke huise en verbrokkelde gesinne val deur die krake.” Die koerant het ook gesê: “In party gevalle gaan maande, selfs jare, verby sonder dat daar enige kontak is tussen welsynswerkers en pleegkinders, terwyl ander van die een pleegouer na die ander verskuif word en nooit ’n permanente tuiste vind nie.”

In een aangemelde geval was ’n 13-jarige meisie oor ’n tydperk van drie jaar in 97 pleeghuise geplaas—soms vir net een nag. Sy onthou hoe verworpe en onveilig sy gevoel het. Soos in haar geval het baie pleegkinders se kinderjare verlore gegaan.

Dit is dus geen wonder nie dat kenners vandag praat van die groeiende tragedie van verlore kinderjare. As jy ’n ouer is, beskou jy jou moontlik as een van die gelukkiges wanneer jy na hierdie hartseer feite kyk omdat jy jou kinders ’n tuiste en die noodsaaklikhede van die lewe kan gee. Maar daar is ’n ander gevaar. In vandag se wêreld gaan die kinderjare nie altyd heeltemal verlore nie. Soms is daar druk op die kind om gou groot te word. Hoe so, en met watter gevolge?

[Voetnoot]