Παροιμίες
24 Μή ζήλευε τοὺς κακοὺς ἀνθρώπους,
μηδὲ ἐπιθύμει νὰ ἦσαι μετ᾿ αὐτῶν·
2 διότι ἡ καρδία αὐτῶν μελετᾷ καταδυνάστευσιν,
καὶ τὰ χείλη αὐτῶν λαλοῦσι κακουργίας.
3 Διὰ τῆς σοφίας οἰκοδομεῖται οἶκος
καὶ διὰ τῆς συνέσεως στερεόνεται.
4 Καὶ διὰ τῆς γνώσεως τὰ ταμεῖα θέλουσι γεμισθῆ
ἀπὸ παντὸς πολυτίμου καὶ εὐφροσύνου πλούτου.
5 Ὁ σοφὸς ἄνθρωπος ἰσχύει,
καὶ ὁ ἄνθρωπος ὁ φρόνιμος αὐξάνει δύναμιν.
6 Διότι διὰ σοφῶν βουλῶν θέλεις κάμει τὸν πόλεμόν σου·
ἐκ τοῦ πλήθους δὲ τῶν συμβούλων προέρχεται σωτηρία.
7 Ἡ σοφία εἶναι παραπολὺ ὑψηλή διὰ τὸν ἄφρονα·
δὲν θέλει ἀνοίξει τὸ στόμα αὑτοῦ ἐν τῇ πύλῃ.
8 Ὅστις μελετᾷ νὰ πράξῃ κακόν,
θέλει ὀνομασθῆ ἀνήρ κακεντρεχής.
9 Ἡ μελέτη τῆς ἀφροσύνης εἶναι ἁμαρτία·
καὶ ὁ χλευαστής βδέλυγμα εἰς τοὺς ἀνθρώπους.
10 ᾿Εὰν μικροψυχήσῃς ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς συμφορᾶς,
μικρὰ εἶναι ἡ δύναμίς σου.
11 ᾿Ελευθέρονε τοὺς συρομένους εἰς θάνατον,
καὶ μή ἀποσύρου ἀπὸ τῶν ὄντων εἰς ἀκμήν σφαγῆς.
12 ᾿Εὰν εἴπῃς, Ἰδού, ἡμεῖς δὲν ἐξεύρομεν τοῦτο·
δὲν γνωρίζει ὁ σταθμίζων τὰς καρδίας;
καὶ ὁ φυλάττων τὴν ψυχήν σου
καὶ ἀποδίδων εἰς ἕκαστον κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ, δὲν ἐξεύρει;
13 Υἱὲ μου, φάγε μέλι, διότι εἶναι καλόν·
καὶ κηρήθραν, διότι εἶναι γλυκεῖα ἐπὶ τοῦ οὐρανίσκον σου·
14 Τοιαύτη θέλει εἶσθαι εἰς τὴν ψυχήν σου ἡ γνῶσις τῆς σοφίας·
ὅταν εὕρῃς αὐτήν, τότε θέλεις λάβει ἀμοιβήν,
καὶ ἡ ἐλπὶς σου δὲν θέλει ἐκκοπῆ.
15 Μή στῆνε παγίδα, ὦ ἄνομε, κατὰ τῆς κατοικίας τοῦ δικαίου·
μή ταράξῃς τὸν τόπον τῆς ἀναπαύσεως αὐτοῦ·
16 διότι ὁ δίκαιος πίπτει ἑπτάκις καὶ σηκόνεται·
ἀλλ᾿ οἱ ἀσεβεῖς θέλουσι πέσει εἰς ὄλεθρον.
17 Εἰς τὴν πτῶσιν τοῦ ἐχθροῦ σου μή χαρῇς·
καὶ εἰς τὸ ὀλίσθημα αὐτοῦ ἄς μή εὐφραίνεται ἡ καρδία σου·
18 μήποτε ὁ Κύριος ἴδῃ καὶ φανῇ τοῦτο κακὸν εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ
καὶ μεταστρέψῃ τὸν θυμὸν αὑτοῦ ἀπ᾿ αὐτοῦ.
19 Μή ἀγανάκτει περὶ τῶν πονηρευομένων·
μή ζήλευε τοὺς ἀσεβεῖς·
20 διότι δὲν θέλει ἔχει τέλος ἀγαθὸν ὁ κακός·
ὁ λύχνος τῶν ἀσεβῶν θέλει σβεσθῆ.
21 Υἱὲ μου, φοβοῦ τὸν Κύριον καὶ τὸν βασιλέα·
καὶ μή ἔχε συγκοινωνίαν μετὰ στασιαστῶν·
22 διότι ἡ συμφορὰ αὐτῶν θέλει ἐπέλθει ἐξαίφνης·
καὶ τίς γνωρίζει ἀμφοτέρων τὰς τιμωρίας;
23 Ταῦτα προσέτι εἶναι διὰ τοὺς σοφούς.
Ἡ προσωποληψία ἐν τῇ κρίσει δὲν εἶναι καλόν.
24 Τὸν λέγοντα πρὸς τὸν ἀσεβῆ, Εἶσαι δίκαιος,
τοῦτον οἱ λαοὶ θέλουσι καταρασθῆ καὶ τὰ ἔθνη θέλουσι βδελύττεσθαι·
25 ἀλλ᾿ εἰς τοὺς ἐλέγχοντας αὐτὸν θέλει εἶσθαι χάρις,
καὶ εὐλογία ἀγαθῶν θέλει ἐλθεῖ ἐπ᾿ αὐτούς.
26 Ὅστις ἀποκρίνεται λόγους ὀρθούς,
εἶναι ὡς ὁ φιλῶν τὰ χείλη.
27 Διάταττε τὸ ἔργον σου ἔξω
καὶ προετοίμαζε αὐτὸ εἰς σεαυτὸν ἐν τῷ ἀγρῷ·
καὶ ἔπειτα οἰκοδόμησον τὸν οἶκόν σου.
28 Μή ἦσο μάρτυς ἄδικος κατὰ τοῦ πλησίον σου,
μηδὲ ἀπάτα διὰ τῶν χειλέων σου.
29 Μή εἴπῃς, Καθὼς ἔκαμεν εἰς ἐμέ, οὕτω θέλω κάμει εἰς αὐτόν·
θέλω ἀποδώσει εἰς τὸν ἄνθρωπον κατὰ τὸ ἔργον αὐτοῦ.
30 Διέβαινον διὰ τοῦ ἀγροῦ τοῦ ὀκνηροῦ
καὶ διὰ τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ ἀνθρώπου τοῦ ἐνδεοῦς φρενῶν·
31 καὶ ἰδού, πανταχοῦ εἶχον βλαστήσει ἄκανθαι·
κνίδαι εἶχον σκεπάσει τὸ πρόσωπον αὐτοῦ,
καὶ τὸ λιθόφραγμα αὐτοῦ ἦτο κατακεκρημνισμένον.
32 Τότε ἐγὼ θεωρήσας ἐσυλλογίσθην ἐν τῇ καρδίᾳ μου·
εἶδον, καὶ ἔλαβον διδασκαλίαν.
33 Ὀλίγος ὕπνος, ὀλίγος νυσταγμός,
ὀλίγη συμπλοκή τῶν χειρῶν εἰς τὸν ὕπνον·
34 ἔπειτα ἡ πτωχεία σου ἔρχεται ὡς ταχυδρόμος,
καὶ ἡ ἔνδειά σου ὡς ἀνήρ ἔνοπλος.