ხარიმი

[მიძღვნილი, აკრძალული].

1. აარონის შთამომავალი მღვდელი, რომელიც დავითის მიერ მღვდლების 24 ჯგუფად დაყოფის შემდეგ წილისყრით დაინიშნა მესამე ჯგუფის ზედამხედველად (1მტ. 24:1, 3, 7, 8). „ხარიმის ძეები [ანუ შთამომავლები]“ მოხსენიებულნი არიან გადასახლებიდან დაბრუნების შემდეგ მომსახურე მღვდლებს შორის. მათგან ძვ. წ. 537 წელს ბაბილონიდან 1 017 დაბრუნდა (ეზრ. 2:1, 2, 36, 39; ნემ. 7:42). მომდევნო თაობაში ამ საგვარეულოს თავკაცი იყო ადნა (ნემ. 12:12, 15). „ხარიმის ძეებიდან“ ხუთს უცხოელი ცოლი ჰყავდა, რომლებიც ეზრას მოწოდების შემდეგ გაუშვეს (ეზრ. 10:10, 11, 21, 44). ძვ. წ. 455 წელს სამშობლოში ნეემიას დაბრუნების შემდეგ ამ საგვარეულოს წარმომადგენელმა (ან შესაძლოა ამავე სახელით წოდებულმა) დაადასტურა ერთგულების მტკიცე შეთანხმება (ნემ. 9:38; 10:1, 5, 8).

2. არასამღვდელო საგვარეულოს მამამთავარი; ამ საგვარეულოს 320 წარმომადგენელი ზერუბაბელთან ერთად დაბრუნდა ბაბილონიდან იერუსალიმში (ეზრ. 2:1, 2, 32; ნემ. 7:35). ამავე სახელით (№1) წოდებული სამღვდელო საგვარეულოს შთამომავლების მსგავსად, ამ ხარიმის რვა შთამომავალსაც ჰყავდა უცხოელი ცოლები, რომლებიც გაუშვეს (ეზრ. 10:25, 31, 32, 44). მათმა წარმომადგენელმაც დაადასტურა ნეემიას გამგებლობის პერიოდში დადებული „მტკიცე შეთანხმება“ (ნემ. 9:38; 10:1, 14, 27). ხარიმის ერთი „ვაჟი“, მალქია, იერუსალიმის გალავნის აღდგენაში იღებდა მონაწილეობას (ნემ. 3:11).