Онҳо ба чӣ эътиқод доранд?

ШОҲИДОНИ ЯҲУВА ба Худои Қодир Яҳува, Офаридгори замину осмон эътиқод доранд. Худи мавҷудияти офаридаҳои ба таври мураккаб сохташудае, ки моро дар олам иҳота мекунанд, аз он шаҳодат медиҳанд, ки онро Офаридгори тавоное, ки хиради олӣ дорад, ба вуҷуд овардааст. Тавре ки амали дастҳои одамон аз хислатҳояшон дарак медиҳад, офаридаҳои Яҳува низ аз чӣ гуна Худо будани Ӯ шаҳодат медиҳанд. Дар Китоби Муқаддас гуфта мешавад: «Моҳияти нонамоёни Ӯ ... аз хилқати олам ба воситаи дидани офаридаҳояш ба назар намоён аст». Бале, бе ягон садову сухан «осмонҳо ҷалоли Худоро эълон мекунанд» (Румиён 1:20; Забур 18:2–5).

Одамон бе ягон мақсад зарфҳои гилин намесозанд ё телевизор ва компютер истеҳсол намекунанд. Замин ва набототу ҳайвоноти дар он офаридашуда бошад, касро бештар ба ҳайрат меоранд. Сохти бадани одам, ки триллионҳо ҳуҷайра дорад, ақлнопазир аст: танҳо мағзи сар, ки мо бо он андеша меронем, мӯъҷизаи даркнашаванда мебошад! Агар одамон чизи нисбатан камаҳамиятеро бо мақсади аниқ ихтироъ намоянд, пас, албатта Яҳува Худо офаридаҳои ҳайратангези худро бо мақсади муайяне офаридааст! Фикри монанде дар Масалҳо 16:4 воқеъ аст, ки мегӯяд: «Ҳар чизро Худованд ба мақсади он [«худ», ТДН] мувофиқ сохтааст».

Яҳува заминро бо мақсади муайян офарида буд. Ин аз суханоне, ки Ӯ ба ҷуфти нахустини одамон гуфта буд, аён аст: «Борвар ва афзун шавед, ва заминро пур кунед... ва бар моҳиёни баҳр ва бар паррандагони осмон ва бар ҳар ҳайвоне ки бар замин мехазад, ҳукмрон бошед» (Ҳастӣ 1:28). Азбаски онҳо беитоат гардиданд, онҳо натавонистанд заминро аз оилаҳои одиле пур кунанд, ки метавонистанд бо муҳаббат ба замин ва набототу ҳайвоноти он ғамхорӣ кунанд. Вале беитоатии онҳо нияту мақсади Яҳуваро вайрон накард. Ҳазорсолаҳо баъд навишта шуда буд: «Ӯ Худоест, ки заминро ба вуҷуд овардааст ва ... онро на аз барои он офаридааст, ки бодияе бошад, балки аз барои он ба вуҷуд овардааст, ки маскун бошад». «Замин то абад меистад» — он нест карда нахоҳад шуд (Ишаъё 45:18; Воиз 1:4). Мақсади Яҳува ба иҷро хоҳад расид, зеро Ӯ мегӯяд: «Иродаи Ман иҷро хоҳад шуд, ва ҳар он чиро, ки хостаам, ба ҷо хоҳам овард» (Ишаъё 46:10).

Аз ин рӯ, Шоҳидони Яҳува боварӣ доранд, ки замин то абад вуҷуд хоҳад дошт ва ҳамаи одамон — ҳам одамони зинда ва ҳам мурдагон — агар ба меъёрҳои Худо мувофиқат кунанд, имконияти дар замини зебогашта абадан зиндагӣ карданро пайдо хоҳанд кард. Тамоми инсоният аз Одаму Ҳавво нокомилиро мерос гирифтааст ва барои ҳамин гуноҳкор мебошад (Румиён 5:12). Китоби Муқаддас ба мо мегӯяд: «Музди гуноҳ мамот аст». «Зиндаҳо медонанд, ки бояд бимиранд, вале мурдаҳо чизе намедонанд». «Ҷоне ки гуноҳ карда бошад, хоҳад мурд» (Румиён 6:23; Воиз 9:5; Ҳизқиёл 18:4, 20). Вале чӣ гуна онҳо метавонанд ба ҳаёт баргашта, баракатҳои заминиро соҳиб гарданд? Танҳо тавассути қурбонии фидяи Исо, чунки ӯ гуфта буд: «Ман қиёмат ва ҳаёт ҳастам; ҳар кӣ ба Ман имон оварад, агар бимирад ҳам, зинда хоҳад шуд». «Ҳамаи онҳое ки дар қабр мебошанд, овози Ӯро хоҳанд шунид ва берун хоҳанд омад» (Юҳанно 5:28, 29; 11:25; Матто 20:28).

Чӣ тавр ҳамаи ин ба амал хоҳад омад? Ин дар хушхабари Салтанате, ки Исо дар рӯи замин мавъиза карда буд, фаҳмонда мешавад (Матто 4:17–23). Аммо имрӯз Шоҳидони Яҳува хушхабарро ба таври хеле махсус мавъиза мекунанд.

[Ҷадвал дар саҳифаи 13]

ШОҲИДОНИ ЯҲУВА БА ЧӢ ЭЪТИҚОД ДОРАНД

Таълимот Далел аз Китоби Муқаддас

[Tасвир дар саҳифаи 12]

ЗАМИН ... аз ҷониби Яҳува офарида шудааст ... аз тарафи одам обод шудааст ... то абад маскан гардидааст