Ирмиё
11 Аз ҷониби Яҳува ба Ирмиё чунин паём омад: 2 «Ба суханони ин аҳд гӯш андоз, эй халқ!
Ба мардуми Яҳудо ва сокинони Ерусалим сухан ронда, 3 чунин бигӯ*: “Яҳува, Худои Исроил, мегӯяд: “Лаънат ба касе, ки ба суханони ин аҳд итоат намекунад.+ 4 Ин аҳдест, ки дар рӯзи аз замини Миср, оташдони ҷонгудоз*,+ берун овардани бобоёнатон ба онҳо дода будам.+ Ман гуфта будам: “Ба овозам гӯш андозед ва ҳар он чиро, ки ба шумо фармоям, ба ҷо оред ва шумо халқи ман хоҳед буду ман Худои шумо.+ 5 Он гоҳ ман қасамеро, ки ба бобоёнатон хӯрда будам, иҷро менамоям ва заминеро, ки ширу асал дар он ҷорист, ба шумо медиҳам”.+ Чуноне ки мебинед, шумо то ба имрӯз дар ин замин зиндагӣ доред».
Ман ҷавоб додам: «Омин*, эй Яҳува».
6 Сипас Яҳува ба ман гуфт: «Ин суханонро дар шаҳрҳои Яҳудо ва кӯчаҳои Ерусалим эълон намо: “Ба суханони ин аҳд гӯш андозед ва онҳоро риоя кунед. 7 Ман бобоёнатонро аз рӯзе, ки онҳоро аз замини Миср берун овардам, то ба имрӯз ҷиддӣ огоҳ намудам. Ман такрор ба такрор* онҳоро огоҳ карда мегуфтам: “Ба овозам гӯш диҳед”.+ 8 Аммо онҳо итоат накарданд ва гӯш надоданд, баръакс, ҳар яке гарданшахӣ карда, аз пайи дили бадашон равона гаштанд.+ Онҳо аз риояи суханоне, ки иҷро карданашро ба онҳо фармуда будам, гардан тофтанд. Аз ин рӯ ман ҳамаи суханони ин аҳдро бар сарашон овардам”».
9 Яҳува ба ман гуфт: «Мардуми Яҳудо ва сокинони Ерусалим забон як кардаанд. 10 Онҳо ба роҳи гунаҳкоронаи бобоёнашон, ки ба суханонам гӯш намедоданд, баргаштанд+ ва аз пайи худоёни дигар равона шуда, ба онҳо хизмат карданд.+ Хонадони Исроил ва Яҳудо аҳдеро, ки бо бобоёнашон баста будам, шикастанд.+ 11 Аз ин рӯ Яҳува чунин мегӯяд: “Ман ба сари онҳо фалокате меорам,+ ки аз он халосӣ намеёбанд. Вақте аз ман кумак пурсанд, онҳоро гӯш нахоҳам кард.+ 12 Он гоҳ шаҳрҳои Яҳудо ва сокинони Ерусалим барои кумак пурсидан сӯйи худоёне мераванд, ки ба онҳо қурбонӣ меоранд,+ вале худоёнашон онҳоро дар вақти мусибаташон наҷот дода наметавонанд. 13 Худоёнат баробари шаҳрҳоят гаштаанд, эй Яҳудо, ва ҳисоби қурбонгоҳҳое, ки барои худои нангин, яъне Баал, сохтаӣ, ба кӯчаҳои Ерусалим баробар шудаанд”.+
14 Ту бошӣ*, барои ин халқ дуо нагӯй. Дар ҳаққи онҳо дуо гуфта аз ман илтиҷо накун,+ зеро, вақте дар мусибаташон маро мехонанд, ба онҳо гӯш нахоҳам дод.
15 Халқи дӯстдоштаам чӣ ҳақ дорад, ки дар хонаи ман бимонад,
Дар ҳоле ки бисёре аз онҳо корҳои бад кардаанд?
Вақте фалокат бар сарат ояд, оё метавонӣ бо гӯшти муқаддас* ҷонатро халос кунӣ?
Оё он вақт хурсандӣ хоҳӣ кард?
16 Як вақтҳо Яҳува туро дарахти шукуфони зайтун номида буд,
Дарахти зебои хушсамар.
Ҳоло ӯ бо гулдурроси азим онро оташ задааст
Ва душманон шохаҳояшро шикастаанд.
17 Яҳува, Худои лашкарҳо, ки туро шинондааст,+ фармудааст, ки аз сабаби бадкории хонадони Исроил ва Яҳудо ин бало бар сарат ояд, аз сабаби он ки онҳо ба Баал қурбонӣ оварда, маро ба ғазаб оварданд».+
18 Яҳува ба ман гуфт ва ман хабардор шудам.
Он вақт ту ба ман корҳои онҳоро нишон додӣ.
19 Ман ба гӯсфанди итоаткоре, ки ба куштан мебаранд, монанд будам.
Намедонистам, ки онҳо бар зидди ман чӣ ният доранд:+
«Биёед дарахтро бо мевааш нобуд созем
Ва онро аз замини зиндаҳо решакан кунем,
То ному нишонаш намонад».
Иҷозат деҳ, то интиқоматро бубинам,
Зеро додамро ба ту гуфтаам.
21 Аз ин рӯ Яҳува бар зидди мардуми Анотӯт+ сухане гуфтааст, бар зидди мардуме, ки қасди ҷони туро доранду мегӯянд: «Аз номи Яҳува пешгӯйӣ накун+ ки, туро мекушем». 22 Яҳува, Худои лашкарҳо, чунин мегӯяд: «Ман онҳоро ҷазо медиҳам. Ҷавононашон аз шамшер+ ва писарону духтаронашон аз гушнагӣ хоҳанд мурд.+ 23 Аз онҳо бақияе нахоҳад монд, зеро дар соле, ки мардуми Анотӯтро+ ҷазо диҳам, бар сарашон бало хоҳам овард».