Замимаи саволҳо

▪ Агар дар ҷамъомад оиди барқарор кардани ягон кас эълон шавад, оё кафкӯбӣ кардан бамаврид аст?

Яҳува аз рӯи меҳрубонии муҳаббатомези худ ба гунаҳкорони тавбакарда имконият медиҳад, ки дар асоси Навиштаҳо аз нав илтифоти Ӯро ба даст оранд ва дар ҷамъомад барқарор карда шаванд (Заб. 50:14, 19). Вақте ки касеро барқарор мекунанд, мо барангехта мешавем, ки шахси самимона тавбакардаро дар муҳаббатамон бовар кунонем (2 Қӯр. 2:6–8).

Агар шахси наздик ё шиносамонро барқарор кунанд, ҳатто агар хурсанд бошем ҳам, мо бояд худро ба даст гирифта, ин эълонро эҳтиромона гӯш кунем. Дар «Бурҷи дидбонӣ» (рус.) аз 1 октябри с. 1998, саҳ. 17 дар ин бора чунин гуфта шудааст: «Ба ҳар ҳол аксарияти ҷамъомад намедонанд, ки аз кадом сабаб шахс аз ҷамъомад хориҷ шуд ва барои чӣ барқарор шуд. Ҳамчунин дар ҷамъомад шахсе буда метавонад, ки аз сабаби гуноҳи кардашуда зарар дидааст, ё то ҳол азоб кашида истодааст. Мо мекӯшем, ки ҳиссиёти дигаронро ба назар гирем. Барои ҳамин, вақте ки оиди барқарор кардани касе эълон карда мешавад, аз рӯи сабабҳои аниқ барои кафкӯбӣ кардани шахс худдорӣ мекунем. Аммо ҳангоми шахсан бо ӯ муошират кардан хурсандии худро ба ӯ иброз карда метавонем».

Гарчанд мо аз баргаштани шахс ба ҳақиқат хурсандем, бо кафкӯбӣ ӯро пешвоз гирифтан бемаврид мебуд.