Муқәддәс китапта: «Йәһва Өз хәлқигә илтипатлиқ»,— дәп йезилған. Бу һәқиқәтни билиш көңлүмизни тәсәлли тапқузиду! (Зәб. 149:4) Лекин бәзи кишиләр гайида қаттиқ чүшкүнлүккә чүшүп: «Йәһва мәндин хурсәнму?»— дәп сорайду. Қедимий заманда Йәһваниң нурғунлиған садиқ хизмәтчилири шундақ ой-пикиргә қарши күрәш қилған (Сам. 1-яз. 1:6—10; Аюп 29:2, 4; Зәб. 51:11). Муқәддәс китап шуни ениқ көрсәткәнки, намукәммәл инсанлар Йәһваниң қобул қилишиға еришәләйду вә Уни хурсән қилалайду. Амма улар буниң үчүн чоқум Әйса Мәсиһкә ишиниши вә чөмдүрүлүштин өтүши керәк (Йоһ. 3:16). Биз бундақ қилғанда, гуналиримизға товва қилип, Худаниң ирадисини орунлашқа вәдә бәргәнлигимизни очуқ ашкарә көрситимиз (Әлч. 2:38; 3:19). Биз Йәһва билән йеқин дост болуш үчүн бу қәдәмләрни басқанда, Йәһва интайин хошал болиду. Биз пүтүн күчимиз билән өзүмизни беғишлиғанда, бәргән қәсимимизни орунлашқа тиришсақ, Яратқучи Йәһва биздин хурсән болиду вә бизни Өзиниң йеқин достлири дәп қарайду (Зәб. 25:14). w24.03 26-б., 1, 2-абз.

Һәтта һөкүмәтләр биздин вәз ейтишни тохтитишни тәләп қилса, биз биринчи әсирдики шагиртларни үлгә қилип, вәз ейтишни давамлаштуримиз. Йәһва Худа вәз хизмитимизни орунлашқа ярдәм қилидиғанлиғиға бизму ишинәләймиз. Шуңа, җасарәт вә әқил-парасәт сорап дуа қилиң һәм қийинчилиқларға бәрдашлиқ бериш үчүн Йәһвадин ярдәм сораң. Нурғунлиримиз тән-саламәтлигимиз начар яки һис-туйғулиримиз турақсиз болуш, йеқинлиримиздин айрилиш, турмуш шараитимиз қийин болуш, зиянкәшлик яки башқа қийинчилиқларға бәрдашлиқ берип келиватимиз. Тарқилишчан кесәлликләр вә урушларға охшаш нурғун ишлар бәрдашлиқ беришимизни техиму қийинлаштуриду. Худаға көңлүңиздикини пүтүнләй төкүп бериңлар. Худди йеқин достуңизға ейтқандәк, өзүңизниң һал-әһвалини, һис-туйғулирини сөзләп бериң. Шуниңға ишиниңки, Йәһва сизгә яр-йөләк болиду (Зәб. 37:3, 5). Давамлиқ дуа қилиш қийинчилиқларға бәрдашлиқ беришимизгә ярдәм бериду (Рим. 12:12). Йәһва Өзигә ибадәт қилғучиларниң немиләрни баштин кәчүридиғанлиғини билиду вә уларниң ярдәм үчүн қилған налә-пәрядлирини аңлайду (Зәб. 145:18, 19). w23.05 5, 6-б., 12—15 абз.

Биз муһим қарарларни чиқарғанда, авал «Йәһваниң ирадиси немидә екәнлигини» чүшиниш үчүн тиришишимиз, андин кейин Униң ирадисигә мувапиқ иш қилишимиз керәк (Әфәс. 5:17). Бизниң вәзийәткә мас келидиған Муқәддәс китап принциплирини издигинимиздә, әмәлийәттә шу ишқа қарита Худаниң көзқариши қандақ екәнлигини билишни халайдиғанлиғимизни көрситимиз. Кейин биз әшу принципларни әмәлий қоллансақ, техиму яхширақ қарар чиқиралаймиз. Дүшминимиз Шәйтан бизни бу дунияниң ишлири билән алдираш өтүшкә дәвәт қилиду. Шундақ болғанда, бизниң Худаға хизмәт қилишимиз үчүн вақтимиз йәтмәйду (Йоһ. 1-х. 5:19). Әгәр биз еһтият қилмисақ, асанла маддий нәрсиләрни, алий билим елишни яки ишта утуқ қазинишни Йәһваға хизмәт қилиштин жуқури орунға қоюшимиз мүмкин. Әгәр һәқиқәтән шундақ иш йүз бәрсә, бу бизниң мошу дунияниң көзқарашлириниң тәсиригә учриғанлиғимизни көрситиду. Әлвәттә, бу ишларниң өзи һечқандақ хата әмәс, амма улар һәргизму һаятимизда биринчи орунға өтүп қалмаслиғи керәк. w24.03 24-б., 16, 17-абз.