Ирмиё
51 Яҳува чунин мегӯяд:
«Ман бар зидди Бобил+ ва мардуми Лев-Қомой* боди ҳалокатоваре бармехезонам.
2 Ман сӯйи Бобил бодгаронро мефиристам
Ва онҳо онро мисли коҳ бод карда, заминашро холӣ месозанд.
Онҳо дар рӯзи мусибати Бобил аз ҳар сӯ бар зидди ӯ мебароянд.+
3 Камонварони Бобил камонро зеҳ нахоҳанд кард
Ва зиреҳ дар бар нахоҳанд намуд.
Ба ҷавонони ӯ раҳм накунед,+
Тамоми лашкарашро ба нестӣ супоред.
4 Онҳо дар замини калдониён кушта шудаву
Дар кӯчаҳояш захм гирифта, хоҳанд афтод.+
5 Исроилу Яҳудо бевазан нашудаанд
Ва Худояшон Яҳува, Худованди лашкарҳо, онҳоро тарк накардааст.+
Замини онҳо* дар назари Худои Поки Исроил пур аз гуноҳ аст.
6 Аз даруни Бобил бигрезед
Ва ҷони худро халос кунед,+
То аз пушти хатои ӯ намиред,
Зеро вақти қасоси Яҳува фаро расидааст.
Худо ӯро барои корҳояш ҷазо медиҳад.+
7 Бобил косаи тиллое дар дасти Яҳува буд,
Ки тамоми халқҳоро маст мекард.
8 Бобил ногаҳон фурӯ ғалтида, шикаст хӯрд.+
Ба ҳоли ӯ бигирйед!+
Барои дармони дардаш малҳам* бигиред,
Шояд ки, ӯ шифо ёбад».
9 «Мо Бобилро шифо доданӣ будем, вале ӯ шифо наёфт.
Ӯро ба ҳоли худ монед ва ҳар яке ба замини худ баргардед,+
Зеро гуноҳи ӯ то ба осмон, то абрҳо, расидааст.+
10 Яҳува барои мо адолатро барқарор кард.+
Биёед кори Худоямон Яҳуваро дар Сион эълон намоем».+
11 «Тирҳоро тез кунед,+ сипарҳои гирдро ба даст гиред*.
Яҳува рӯҳи подшоҳони Модайро барангехтааст,+
Зеро ӯ ният дорад Бобилро ба харобазор табдил диҳад.
Ин интиқоми Яҳува аст, интиқом барои ибодатгоҳаш.
12 Бар зидди деворҳои Бобил парчам бизанед,+
Назоратро сахттар кунед, дидбононро таъйин намоед,
Камин бигиред, зеро Яҳува ният кардааст
Ва ҳар чиро бар зидди мардуми Бобил ваъда додааст, ба ҷо меорад».+
13 «Эй зане, ки бар дарёҳо сокин ҳастӣ+
Ва ганҷи фаровон дорӣ,+
Анҷоми ту омадааст, ҳаромхӯриҳоят ба поён расидааст.+
14 Яҳува, Худои лашкарҳо, ба номи* худ қасам хӯрда гуфтааст:
“Ман туро пур аз одамоне месозам, ки мисли малах сершуморанд,
Онҳо бар ту бонги тантана хоҳанд зад”.+
15 Ӯ заминро бо тавоноии худ офаридааст,
Оламро бо хиради худ барпо кардааст+
Ва осмонро бо фаҳми худ паҳн намудааст.+
16 Вақте овозашро мешунавонад,
Обҳои осмон ба хурӯш меоянд.
Ӯ абрҳоро* аз канори замин ба осмон мехезонад,
Барои борон барқро ба вуҷуд меорад*,
Бодро аз анборҳои худ берун меорад.+
17 Ҳар инсон аз ақл бегона аст.
Ҳар заргар аз буте, ки сохтааст, шарманда мешавад,+
Зеро бути рехтаи ӯ фиреб аст
18 Онҳо ҳеҷу пуч+ ва масхаракорӣ ҳастанд.
Вақте рӯзи доварияшон биёяд, нест карда мешаванд.
19 Аммо насибаи Яъқуб мисли инҳо нест,
Ӯ ҳамонест, ки ҳама чиро офаридааст,
Номи ӯ Яҳува, Худои лашкарҳост».+
20 «Ту гурзи ман ва аслиҳаи ҷангиям ҳастӣ,
Ки бо ту халқҳоро торумор месозам
Ва подшоҳиҳоро шикаст медиҳам.
21 Бо ту ман аспу саворааш
Ва аробаву савораашро мекӯбам.
22 Бо ту ман марду зан,
Пирамарду кӯдак, ҷавонмарду ҷавонзанро мекӯбам.
23 Бо ту ман чӯпону рамааш,
Деҳқону чорпоёни ҷуфтияш
Ва ҳокимону сардоронро мекӯбам.
24 Ман сазои Бобил ва ҳама мардуми Калдонияро медиҳам,
Барои ҳама корҳои баде, ки пеши чашмони ту дар Сион карда буданд,+— мегӯяд Яҳува.—
Ман дасти худро сӯйи ту дароз карда, туро аз танаи кӯҳҳо ба поён ҷар мекунам
Ва туро ба кӯҳи сӯхтае табдил медиҳам.
26 Мардум аз ту санги сари бино ё санги таҳкурсӣ нахоҳанд сохт,
Зеро ту абадан харобазор мешавӣ,+— мегӯяд Яҳува.—
27 Дар замин парчам бизанед.+
Дар миёни халқҳо шох бинавозед.
Халқҳоро бар зидди ӯ бифиристед.
Бар зидди ӯ подшоҳиҳои Арарат,+ Минӣ ва Ашканазро+ даъват кунед.
Сипаҳсолорро таъйин кунед, то бар зидди он одам ҷамъ кунанд.
Бигзор аспҳо мисли малахҳои мӯйдор биёянд.
28 Халқҳоро бифиристед, то ба вай ҳамла кунанд,
Подшоҳони Модай,+ ҳокимон, сардорон ва тамоми қаламрави онҳоро.
29 Замин ба ларза омада, меҷунбад,
Зеро ниятҳои Яҳува дар ҳаққи Бобил иҷро мешаванд
Ва Бобил ба ҳоли даҳшатовар гирифтор гардида, ҷойи беодаме мегардад.+
30 Ҷанговарони Бобил ҷангро бас карданд.
Хонаҳои Бобил оташ зада шуданд,
Ғалақаҳои он шикаста шуданд.+
31 Як хабаррасон ба пешвози дигаре медавад
Ва як хабарбар сӯйи дигаре,
То ба подшоҳи Бобил бирасонад, ки шаҳри ӯ аз ҳар тараф забт гардидааст,+
32 Гузаргоҳҳои дарё ба даст афтоданд,+
Қаиқҳои қамишӣ* сӯзонда шуданд
Ва сарбозон ба даҳшат омаданд».
33 Яҳува, Худованди лашкарҳо, Худои Исроил, чунин мегӯяд:
«Духтари Бобил мисли хирмангоҳ аст.
Вақти кӯфтани он фаро расидааст
Ва мавсими дараваш хеле наздик аст».
34 «Подшоҳи Бобил, Набукаднесар, маро фурӯ бурд+ ва ба ошӯб андохт.
Ӯ маро мисли зарфи холӣ парӯ кард.
Ӯ мисли мори бузурге маро фурӯ бурд+
Ва шиками худро аз чизҳои хуби ман пур кард.
Ӯ маро ба берун партофтааст.
35 Бигзор ситаме, ки бар ман кардаанд, бар сари Бобил биёяд,— мегӯяд духтаре, ки сокини Сион аст.+—
Бигзор хуни ман бар сокинони Калдония бошад,— мегӯяд Ерусалим».
36 Аз ин рӯ Яҳува чунин мегӯяд:
«Ана, ман ба доди ту мерасам+ ва қасоси туро мегирам.+
Ман баҳри ӯро қоқ мекунам ва чоҳҳояшро хушк мегардонам.+
37 Бобил тӯдаи сангҳо ва лонаи шағолон+ мешавад.+
Ҳоли даҳшатовари онро дида
Мардум аз ҳайрат ҳуштак мекашанд.
Он макони беодам мегардад.+
38 Онҳо якҷоя мисли шерони ҷавон наъра хоҳанд зад
Ва мисли шербачаҳо хоҳанд ғуррид.
39 Ҳамин ки хунашон ҷӯш занад, барояшон базме ороста, онҳоро маст мекунам,
То дилхушӣ кунанд.+
Он гоҳ ба хоби абадӣ мераванд
Ва аз он дигар барнамехезанд,+— мегӯяд Яҳува.—
40 Ман онҳоро мисли барраҳо барои сар буридан меорам,
Мисли қӯчқору бузҳо.
Бобил ба ҳоли зоре гирифтор шуд, ки халқҳоро ба даҳшат меорад.
42 Баҳр бар Бобил расида,
Бо мавҷҳои беҳисобаш онро рӯпӯш кардааст.
43 Шаҳрҳояш ба даҳшатзор, замини беоб ва биёбон табдил ёфтаанд,
Ба замини беодаме, ки касе аз он гузар намекунад.+
Халқҳо дигар сӯйи он равон намешаванд
Ва девори Бобил чаппа мешавад.+
45 Аз даруни он бароед, эй халқам!+
Ҷонатонро аз оташи ғазаби Яҳува+ халос кунед!+
46 Аз шунидани хабаре дар ин замин бигзор дилатон суст нашавад ва ба ҳарос наафтад.
Соле як хабар шунида мешавад
Ва соли ояндааш хабари дигар,
Хабар дар бораи зулм ва ҷанги як ҳоким бар зидди дигаре.
47 Инак, рӯзҳое меоянд,
Ки ман диққатамро сӯйи бутҳои Бобил мегардонам.
Тамоми замини он шарманда мегардад
Ва ҳамаи куштагонаш андаруни он меафтанд.+
48 Осмону замин ва ҳар чӣ дар онҳост,
Аз шикасти Бобил бонги шодӣ хоҳанд зад,+
Зеро нобудгарон аз шимол сӯйи ӯ хоҳанд омад,+— мегӯяд Яҳува.—
49 Бобил на танҳо исроилиёнро кушт+ —
Дар Бобил куштагони тамоми замин афтиданд.
50 Эй онҳое, ки аз шамшер халос мешавед, рафтан гиред, наистед!+
Яҳуваро аз дурӣ ба ёд оред
Ва Ерусалимро дар хотир доред».+
51 «Таънаҳоро шунида, шарманда шудем.
Нанг рӯйи моро пӯшонид,
Зеро бегонагон зидди ҷойҳои муқаддаси хонаи Яҳува омаданд».+
52 «Инак, рӯзҳое меоянд, ки ман диққатамро сӯйи бутҳояш мегардонам,— мегӯяд Яҳува,—
Ва саросари заминаш захмдорон нола хоҳанд кард.+
53 Ҳатто агар Бобил то ба осмон баланд шавад,+
Ҳатто агар ҳисорҳои баландашро мустаҳкам созад,
Ман нобудгаронашро мефиристам,+— мегӯяд Яҳува.—
54 Гӯш андозед! Аз Бобил фиғоне шунида мешавад+
Ва овози фалокати бузурге аз замини калдониён ба гӯш мерасад,+
55 Зеро Яҳува Бобилро нобуд карда истодааст.
Ӯ овози бузурги Бобилро хомӯш хоҳад кард
Ва мавҷҳои онҳо мисли дарёҳои бисёре хурӯш хоҳанд кард.
Овози онҳо шунида хоҳад шуд,
56 Зеро нобудгар ба Бобил меояд.+
Ӯ сазои ҳар касро медиҳад.+
57 Ман мирону хирадмандонаш,
Ҳокимон, сардорон ва ҷанговаронашро маст мекунам.+
Онҳо ба хоби абадӣ мераванд
Ва аз он дигар барнамехезанд,+— мегӯяд Подшоҳе, ки номаш Яҳува, Худои лашкарҳост».
58 Яҳува, Худои лашкарҳо, чунин мегӯяд:
«Девори Бобил, чи қадаре ки васеъ набошад, вайрону валангор мешавад.+
Дарвозаҳояш баланд ҳам бошанд, оташ зада мешаванд.
Одамон ранҷи беҳуда хоҳанд бурд,
Заҳмати халқҳо туъмаи оташ хоҳад шуд».+
59 Ин аст паёме, ки пайғамбар Ирмиё ба Сароёи писари Нериё,+ писари Маҳсеё, фармуд, вақте ӯ бо подшоҳи Яҳудо — Сидқиёҳу, дар соли чоруми подшоҳияш ба Бобил рафт. Сароё парастори хоҷагии подшоҳ буд. 60 Ирмиё ҳамаи фалокатеро, ки бар сари Бобил бояд меомад, дар китобе навишт. Ҳамаи он суханон бар зидди Бобил навишта шуданд. 61 Ғайр аз ин, Ирмиё ба Сароё гуфт: «Вақте ба Бобил биравӣ ва онро бубинӣ, ҳамаи ин суханонро бо овоз бихон. 62 Сипас бигӯ: “Эй Яҳува, ту дар бораи ин макон гуфтӣ, ки нобуд мегардаду дар он на одам ва на ҷонваре сокин намешавад ва он ба харобазори абадӣ табдил меёбад”.+ 63 Вақте хондани ин китобро тамом кунӣ, бар он санге баста, ба даруни дарёи Фурот парто. 64 Сипас бигӯ: “Ҳамин тавр Бобил ғарқ гашта, дигар барнамехезад,+ зеро ман бар сараш фалокате меорам, мардумаш бошад, бемадор мешавад”».+
Дар ин ҷо суханони Ирмиё поён меёбанд.